İsim anlamları – T

TORHAN: (Tür.) Er. – Gururlu hükümdar.

TORKAL: (Tür.) Er. – Hep utangaç ve çekingen ol.

TORKAN: (Tür.) Er. – Gururlu ve tok sözlü soydan gelen.

TORLAK: (Tür.) Er. 1. Güzel, genç, yakışıklı. 2. İyi gelişmiş ağaç fidanı.

TORUMTAY: (Tür.) Er. – Yırtıcı bir kuş türü.

TOTUK: (Tür.) Er. – Eski Türkler’de askeri vali.

TOYBOĞA: (Tür.) Er. – Genç boğa.

TOYCAN: (Tür.) Er. – Çok genç ve tecrübesiz.

TOYDEMİR: (Tür.) Er. – Toy – demir.

TOYDENİZ: (Tür.) Er. – Toy – deniz.

TOYGAR: (Tür.) Er. – Tarla kuşu, turgay.

TOYGUN: (Tür.) Er. 1. Genç, delikanlı. 2. Çakırdoğan.

TOYKA: (Tür.) Er. – Büyük, kalın sopa.

TOZAN: (Tür.) Er. 1. İnce toz tanesi. 2. Tozu çok olan yer. 3. Kar fırtınası.

TOZUN: (Tür.) Er. – Soylu, asil.

TÖKEL: (Tür.) Er. – Çok.

TÖRE: (Tür.) 1. Eğitim, görgü, gelenek. 2. Soyluluk, asalet. 3. Eksiksiz, mükemmel. 4. Geline verilen armağan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÖREGÜN: (Tür.) Er. – Geleneksel, geleneğe uygun, gündemde.

TÖREHAN: (Tür.) Er. – Görgülü er.

TÖREL: (Tür.) Er. – Töreye uygun olan, töre ile ilgili.

TORUM: (Tür.) – Yaratılış. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÖZ: (Tür.) – Kök, asıl, cevher. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÖZÜM: (Tür.) – Sabırlı, alçak gönüllü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TRAJE: (Fars.) Ka. – Gökkuşağı.

TUBA: (Ar.) Ka. 1. Kökü yukarıda, dallan aşağıda cennet ağacı. 2. En güzel, en iyi, hoş. 3. Baht, mutluluk, müjde. 4. Efdal olan. Kur’an’da Ra’d suresi 29. ayette zikredilmiştir.

TUFAN: (Ar.) Er. 1. Hz. Nuh zamanında Allah’ın kötülüğe sapmış insanları cezalandırmak için gönderdiği bütün dünyayı su ile kaplayan yağmur. 2. Şiddetli yağmur ve sel.

TUFEYL: (Ar.) Er. – Asalak, parazit. – Sığıntı. İsim olarak kullanılmaz.

TUGAY: (Tür.) Er. – İki alaydan oluşan askeri birlik, liva.

TUĞ: (Tür.) Er. – Eskiden paşalara verilen at kılından yapılmış sorguç.

TUĞAL: (Tür.) Er. – Sancaktar. Tuğ taşıyan.

TUĞALP: (Tür.) Er. – Milli lider.

TUĞALTAN: (Tür.) Er. – Tuğ – altan.

TUĞALTAY: (Tür.) Er. – Altay’a özgü, Altay simgesi.

TUĞBAY: (Tür.) Er. – Eskiden tugay komutanlığı yapan albay.

TUĞCU: (Tür.) Er. – At kılından yapılmış tuğlaları taşıyan kimse.

TUĞKAN: (Tür.) Er. – Tuğ kan.

TUĞKUN: (Tür.) Er. – İzinsiz yanına varılmayan varlıklı, saygın.

TUĞLU: (Tür.) Er. 1. Bayraklı, sancaklı. 2. Şımarık.

TUĞRA: (Tür.) Er. – Osmanlı padişahlarının imza yerine kullandıkları özel biçimi olan simge. Mühür.

TUĞRUL: (Tür.) Er. 1. Ak doğan, çakırdoğan, yırtıcı kuşlardan bir kuş (Bin kez öldürür, bir tanesini yer). 2. Selçuklu Devleti’nin kurucusu, Tuğrul Bey.

TUĞSAN: (Tür.) Er. – Tuğ san.

TUĞSAV: (Tür.) Er. – Tuğ sav.

TUĞSAVAN: (Tür.) Er. – Tuğ savan.

TUĞSAVAŞ: (Tür.) Er. – Tuğ savaş.

TUĞSEL: (Tür.) Er. – Tuğ sel.

TUĞSER: (Tür.) Er. – Baştuğ.

TUĞTAŞI: (Tür.) Er. – Tuğ taş.

TUĞTEKİN: (Tür.) Er. – 1. Biricik, uğurlu tuğ. 2. Büyük Selçuklu’ya bağlı Börüler Hanedanı’nın kurucusu.

TUĞYAN: (Ar.) 1. Coşma, taşma. İsyan. 2. Kur’an’da, Allah’a asi olanların yaptıkları eylemin adı. Tuğyancıların vasfedilişi de tağut kelimesiyledir. İsim olarak kullanmak uygun değildir.

TUHFE: (Ar.) – Armağan, hediye. Hoşa giden, güzel şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TULÜ: (Ar.) – Doğma, doğuş. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TULÜN: (Tür.) Er. – Dolun.

TUNA: (Tür.) 1. Çok bol. 2. Yavru. 3. Görkemli, gösterişli. 4. Karaor-manlardan doğan, Karadeniz’e dökülen, Avrupa’nın Volga’dan sonra en uzun ırmağı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TUNCA: (Tür.) – Balkan Yarımada-sı’nda Meriç ırmağının kolu. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TUNCAL: (Tür.) Er. – Al renginde tunç.

TUNCALP: (Tür.) Er. – Tunç gibi güçlü, kuvvetli yiğit.

TUNCAY: (Tür.) – Tunç renginde ay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TUNCEL: (Tür.) Er. – Tunç gibi güçlü el.

TUNCER: (Tür.) Er. – Tunç gibi güçlü kimse.

TUNÇ: (Tür.) Er. – Bakır, çinko, kalay karışımı.

TUNÇAL: (Tür.) Er. – Tunç al.

TUNÇALP: (Tür.) Er. – Güçlü yiğit.

TUNÇARAL: (Tür.) Er. – Tunç aral.

TUNÇASLAN: (Tür.) Er. – Tunçaslan.

TUNCAY: (Tür.) Er. – Tunç ay.

TUNÇBAY: (Tür.) Er. – Tunç bay.

TUNÇBİLEK: (Tür.) Er. – Tunç bilek.

TUNÇBOĞA: (Tür.) Er. – Tunç gibi sağlam, boğa kadar güçlü.

TUNÇBÖRÜ: (Tür.) Er. – Tunç gibi sağlam, kurt kadar güçlü.

TUNÇÇAĞ: (Tür.) Er. – Tunç dönemi.

TUNÇDAĞ:  (Tür.) Er. – Tunçtan oluşan, dağ gibi güçlü.

TUNÇEL: (Tür.) Er. – Tunç gibi güçlü el.

TUNÇER: (Tür.) Er. – Tunç gibi güçlü kimse.

TUNÇHAN: (Tür.) Er. – Tunç han.

TUNÇKAN: (Tür.) Er. – Güçlü soydan gelen. Tunç kanından.

TUNÇKAYA: (Tür.) Er. – Tunç kaya.

TUNÇKILIÇ: (Tür.) Er. – Tunç kılıç.

TUNÇKOL: (Tür.) Er. – Güçlü kuvvetli kimse.

TUNÇKURT: (Tür.) Er. – Tunç kurt.

TUNÇÖVEN:   (Tür.)   Er.   –  Tunç öven.

TUNÇSOY: (Tür.) Er. – Kökü güçlü soydan gelen kimse.

TUNÇTÜRK: (Tür.) Er. – Sağlam ve güçlü Türk.

TUR: (Ar.) Er. 1. Dağ. 2. Delikanlı genç. 3. Gelir, kazanç, verim. 4. Devir, dolaşma.

TURA: (Tür.) Er. 1. Tuğra. 2. Kalkan, siper. Turahan: Osmanlı komutanlarından.

TURAÇ: (Tür.) – Keklik cinsinden eti yenir bir av kuşu. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TURALP: (Tür.) Er. – Genç, delikanlı yiğit.

TURAN: (Tür.) Er. – Eski İranlılara göre Türk ülkesi. Bütün Türkler’in ve Turan kavimlerinin birleşmesiyle meydana gelecek devlet.

TURATEKİN: (Tür.) Er. – Emin, zararsız ve koruyucu yiğit.

TURAY: (Tür.) Er. – Tur ay.

TURBAY: (Tür.) Er. – Tur bay.

TURCAN: (Tür.) Er. – Genç, delikanlı.

TURFA: (Tür.) Ka. – Az bulunur, nadir.

TURGAY: (Tür.) Er. – Boz renkli, küçük ötücü, tarlalarda yuva yapan bir tür serçe, torgay.

TURGUT: (Tür.) Er. 1. Konut, oturulacak yer. 2. Ünlü Türk denizcisi Turgut Reis’in adı.

TURHAN: (Tür.) Er. Soylu ve seçkin kimse. Eski Türklerde vergi ödemeyen, hükümdar huzuruna izinsiz girebilen, saygın kimse. Turahan.

TÜRKAN: (Tür.) Er. – Koruyucu, muhafız.

TURRE: (Ar.) Ka. – Alın saçı, kıvırcık, saç lülesi.

TUTİ: (Fars.) Ka. l. Papağan türünden bir kuş. 2. Konuşmayı seven, konuşkan.

TUTKU: (Tür.) – Güçlü istek ve coşku. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TUTKUN: (Tür.) 1. Bir şey ya da birine düşkün bağlı. 2. Bol, verimli. 3. Esir, tutsak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TUTUN: (Tür.) Er. – Ev, aile.

TUTUŞ: (Tür.) Er. – Çekişme, tartışma. Savaş, mücadele.

TUYAN: (Tür.) Er. 1. Semiz, şişman. 2. Zengin. 3. Kibirli, gururlu.

TUYGUN: (Tür.) Er. 1. Genç, güçlü. 2. Çılgın, şımarık. 3. Duygulu, hassas.

TUYUĞ: (Tür.) – Şiir, şarkı, türkü. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TUZ: (Tür.) Er. – Güzellik, şirinlik.

TUZER: (Tür.) Er. – Şirin delikanlı.

TÜBLEK: (Tür.) – Soylu, asil. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜKEL: (Tür.) Er. – Tam, bütün, mükemmel.

TÜKELALP: (Tür.) Er. – Kusursuz yiğit.

TÜKELAY: (Tür.) – Dolunay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜLAY: (Tür.) Ka. – İncelikle, düşle ilgili.

TÜLEK: (Tür.) Er. 1. Kurnaz, açıkgöz, düzenci. 2. Efe. 3. Çok genç, delikanlı. 4. Zengin. 5. Saygın kimse. 6. Sakin, gururlu.

TÜLİN: (Tür.) Ka. 1. Ayın çevresinde oluşan dairesel hale. 2. Ayna.

TÜLÜN: (Tür.) Ka. – Ay ağıl, hale. (bkz. Tülin).

TÜMAY: (Tür.) – Dolunay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜMBAY: (Tür.) Er. – Tüm bay.

TÜMCAN: (Tür.) Er. – Tüm – can.

TÜMEL: (Tür.) Er. – Temel.

TÜMEN: (Tür.) Er. 1. On bin. 2. Pek çok. 3. Yığın, küme, sürü.

TÜMENBAY: (Tür.) Er. – Tümen komutanı onbin kişilik grubun lideri.

TÜMER: (Tür.) Er. – Tam erkek, yiğit.

TÜMERDEM: (Tür.) Er. – Çok erdemli.

TÜMERK: (Tür.) Er. – Güçlü, kuvvetli.

TÜMERKAN: (Tür.) Er. – Yiğit kandan gelen.

TÜMERKİN: (Tür.) Er. – Olgun.

TÜMKAN: (Tür.) Er. – Kanlı, canlı, sağlıklı.

TÜMKURT: (Tür.) Er. – Tüm – kurt.

TÜMKUT: (Tür.) Er. – Çok talihli, kutlu.

TÜN: (Tür.) – Gece. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜNAK: (Tür.) – Işıklı, mehtaplı gece. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜNAL: (Tür.) – Tün – al. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜNAY: (Tür.) – Tün – ay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜNER: (Tür.) Er. – Tün – er.

TÜNEY: (Tür.) Er. – Öğle güneşi alan yer. Güneş battıktan sonraki zaman. Güneşli yer.

TÜRABI: (Ar.) Er. – Toprakla ilgili. Topraktan.

TÜRE: (Tür.) 1. Görenek, gelenek, töre. 2. Subay, komutan. 3. Hak ve hukuka uygunluk, adalet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜREGÜN: (Tür.) Er. – Türe – gün.

TÜREHAN: (Tür.) Er. – Türe – han.

TÜREK: (Tür.) Er. – Tepelerin ortasındaki çıkıntı.

TÜREL: (Tür.) Er. – Hukuksal, hukukla ilgili.

TÜRELİ: (Tür.) – Güzel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜREMEN: (Tür.) Er. – Yasa adamı, hukukçu.

TÜREV: (Tür.) – Oluşan, ortaya çıkan, türeyen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜRKÂN: (Tür.) Ka. – Saltanat ve idarede yönetime etki eden prenses.

TÜRKAY: (Tür.) Er. – Ay gibi parlak, aydınlık Türk.

TÜRKCAN: (Tür.) Er. – Sevilen Türk.

TÜRKDOĞAN: (Tür.) Er. – Türk soyuna mensup.

TÜRKER: (Tür.) Er. – Türk er.

TÜRKEŞ: (Tür.) Er. – Oğuz yazıtlarında adı geçen bir kahramanın adı.

TÜRKMEN: (Tür.) Er. 1. Oğuzların bir kolu. Bu koldan olan. 2. Tam göçebe olmayan fakat mevsiminde yaylaya veya yazıya çıkan.

TÜRKOĞLU: (Tür.) Er. – Türk oğlu.

TÜRKOL: (Tür.) Er. – Türk ol.

TÜRKÖZ: (Tür.) Er. – Özü, aslı Türk olan.

TÜRKSAN: (Tür.) Er. – Adı duyulmuş, Türk gibi ünlü.

TÜRKŞEN: (Tür.) Er. – Şen ve mutlu Türk anlamında.

TÜRKYILMAZ: (Tür.) Er. – Direnişçi, sebat eden.

TÜRÜNK: (Tür.) – Çalışan, etkin. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜVÂN: (Fars.) Er. – Güç, kuvvet.

TÜVANA: (Fars.) Ka. – Güçlü.

TÜVANGER: (Fars.) Er. – Zengin, mülk sahibi, varsıl.

TÜZEL: (Tür.) – Adalet, hukuk. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜZEMAN: (Tür.) Er. – Adaletli kimse. Yasa adamı, hukukçu.

TÜZENUR: (Tür.) Ka. – Tüze nur.

TÜZMEN: (Tür.) Er. – Doğru, adil, güvenilir kimse.

TUZUN: (Tür.) – Yumuşak huylu, sakin kimse, soylu, asil.- Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

TÜZÜNALP: (Tür.) Er. – Yumuşak başlı, sakin, asil yiğit.

TÜZÜNER: (Tür.) Er. – Tuzun er.