İsim anlamları – R
RABBANİ: (Ar.) Er. 1. Allahla ilgili. 2. Kendini bütün varlığıyla Allah’a teslim eden. Putçu inanıştan uzak, şalin amel işleyen, Allah’tan geleni kabul edip, O’nun dinine muhalif olana karşı çıkan.
RABIT: (Ar.) Er. – Rabteden, bağlayan, birleştiren. Nefsini dünyadan menedip ahirete bağlamış olan.
RABITA: (Ar.) Ka. 1. İki şeyi birbirine bağlayan şey, bağ. 2. Münasebet, ilgi. 3. Bağlılık, mensub olma. 4. Sıra, tertip, usul, düzen.
RABİ: (Ar.) Er. – Dördüncü.
RABİA: (Ar.) Ka. 1. Dördüncü. Saatteki salisenin 2. Tanzimattan sonra memurlukta kolağası derecesinde bir rütbe. 3. Ünlü kadın mutasavvuf.
RABİH: (Ar.) Er. – Yararlı, kazançlı, karlı.
RÂCİ: (Ar.) 1. Rica eden, yalvaran, dileyen. 2. Dönen, geri gelen. 3. Nis-bet ve ilgisi bulunan, dokunan.
RACİFE: (Ar.) Ka. – Sur’un kıyamette bütün canlıları öldürecek olan ilk üflenişi.
RACİH: (Ar.) Er. – Değerli, üstün. Fıkıhta: Delil ve Burhanların tercihinde delili öncelik kazanan taraf.
RACİYE: (Ar.) Ka. 1. Rica eden, yalvaran. 2. Umutlu.
RADİ: (Ar.) Er. – Boyun eğen, kabul eden, rıza gösteren.
RADİFE: (Ar.) Ka. – Kıyamette üfürülecek surun ikincisi
RADİYE: (Ar.) Ka. – Rıza gösteren, kabul eden, boyun eğen.
RAFET: (Ar.) Er. – Acıma, merhamet etme, esirgeme anlamında. Kur’an-ı Kerim’de Nur suresi 2. ayet. Hadid suresi 27. ayette geçmekledir.
RAFEDDİN: (Ar.) Er. – İslam dininin vermiş olduğu acıma, esirgeme duygusu. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
RAFIZ: (Ar.) Er. – Bırakan, salıveren.
RÂFİ: (Ar.) Er. – Kaldıran, yücelten, yükselten. Allah’ın isimlerinden, (bkz. Abdürrafi’). Rafi’ b. Hadic, sahabeden.
RAFİA: (Ar.) Ka. – Her çeşit ayaklık ve destek.
RAFİH: (Ar.) Er. – Rahat ve huzurlu yaşayan.
RAĞIB: (Ar.) Er. – Arzulu, isteyen, rağbet eden. – Türk dil kuralına göre “b/p” olarak kullanılır.
RAĞİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rağıb).
RAĞBET: (Ar.) Ka. – İstek, arzu. İstekle karşılama.
RAHATEFZA: (a.f.i.) – Rahat artıran. Türk müziğinin bileşik makamlarından. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
RAHDAN: (Fars.) Er. – Yol bilen.
RAHE: (Ar.) Ka. – Avuç içi, el ayası.
RAHİ: (Ar.) Er. – Rahat, huzurlu, dingin.
RAHİLE: (Ar.) Ka. – Rahat, sakin.
RAHİM: (Ar.) Er. – Esirgeyen, acıyan, koruyan, merhametli. Kur’an’da 220 yerde zikredilmiştir. Allah’ın isimlerinden, (bkz. Abdürrahim).
RAHİME: (Ar.) Ka. – Hafif sesli, latif konuşan kadın demektir, (bkz. Rahim).
RAHİYE: (Ar.) Ka. – Bal arısı.
RAHMAN: (Ar.) Er. – Bütün canlılara merhamet eden, koruyan. Kur’an-ı Kerim’de 55’ten fazla yerde zikredilmiştir. Yine Kur’an-ı Kerim’in 55. suresinin adıdır. – Allah’ın isimlerinden “abd” takısı alarak isim olarak kullanılır, (bkz. Abdürrahman).
RAHMANİ: (Ar.) Er. – Allah’tan gelen, kutsal, Allah’a özgü.
RAHMET: (Ar.). – Acıma, esirgeme, koruma, yarlığama. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
RAHMETİ: (Ar.) Er. – Rahmetle ilgili.
RAHMETULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın esirgemesi, koruması.
RAHMİ. (Ar.) Er. – Acımayla ilgili.
RAHMİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rahmi).
RAHŞAN: (Fars.) Ka. – Parıltılı. Işıltı.
RAHŞENDE: (Fars.) Ka. – Parıldayan, parıldayıcı.
RAİD: (Ar.) Er. – Gürleyen, gürüldeyen.
RAİDE: (Ar.) Ka. – Gürleyen bulut.
RAİF: (Ar.) Er. – Acıması olan, merhametli.
RAİFE: (Ar.) Ka. – (bkz. Raif).
RAİK: (Ar.) Er. – Sade, saf, halis.
RAİKA: (Ar.) Ka. – Sade, saf, katışıksız.
RAKIM: (Ar.) Er. – Yazan, çizen. -Yükselti.
RAKİ: (Ar.) Er. – Namazda eğilen, rüku’ eden. Kur’an-ı Kerim’de 4 yerde bu anlamda zikredilmiştir.
RAKÎB: (Ar.) Er. – Herhangi bir alanda üstünlük sağlamaya çalışan taraflardan herbiri. Koruyucu. “Görüp gözeten” Allah’ın isimlerinden.
RAKİD: (Ar.) Er. – Hareketsiz, durgun, yavaş.
RAKİDE: (Ar.) Ka. – Durgun, sessiz, hareketsiz.
RAKİK: (Ar.) Er. 1. İnce. Yufka yürekli. 2. Köle veya cariye.
RAKİKA: (Ar.) Ka. – (bkz. Rakik).
RAM: (Fars.) Er. – İtaat eden, boyun eğen, kendisini başkasının emrine bırakan. -İki isimlerde kullanılır. Ramcan, Ramcanan gibi.
RAMAZAN: (Ar.) Er. – Hicri (kameri) ayların dokuzuncusu, oruç ayı. Kur’an’da Bakara suresi 185. ayette ismi geçen ay ismi.
RAMİ: (Ar.) Er. – Atan, atıcı.
RAMİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rami).
RAMİZ: (Ar.) Er. 1. Akıllı, zeki. 2. İşaretlerle simgelerle gösteren.
RAMİZE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ramiz).
RÂNÂ: (Ar.) Ka. 1. Güzel, hoş latif, parlak. Çok iyi, çok ala. 2. Arapça’da “er’an” kelimesinin mücnnesi olup “ahmak, sünepe kadın” demektir. Erkek adı olarak da kullanılır.
RASÂFET: (Ar.) Ka. – Sağlamlık, dayanıklılık.
RASÂNET: (Ar.) Ka. – Sağlamlık, dayanıklılık, melanet.
RASİ: (Ar.) Er. – Kımıldamayan, oynamayan, sabit. Lenger atmış olan, demir üzerinde bulunan gemi.
RASİA: (Ar.) Ka. – Kabara. Kabara gibi yer yer konulan süs.
RASİF: (Ar.) Er. 1. Sağlam dayanıklı. 2. Denizin yüzüne çıkmış kayalar. 3. Taş, temel, rıhtım.
RASİFE: (Ar.) Ka. – Rıhtım, su içine yapılan set.
RASİH: (Ar.) Er. 1. Sağlam, temeli güçlü, dayanıklı. 2. Bir bilimde, özellikle din alanında çok derinleşmiş olan (kimse). Kur’an’da Rasihûn olarak geçer.
RASİHA: (Ar.) Ka. – (bkz. Rasih).
RÂSİM: (Ar.) Er. – Resim yapan.
RÂSİME: (Ar.) Ka. 1. Âdet, töre. Merasim, tören. 2. Formalite.
RASİN: (Ar.) Er. – Sağlam, dayanıklı, güçlü.
RASİYE: (Ar.) Ka. – Büyük dağ.
RAST: (Fars.) 1. Sağ. 2. Haklı, doğru. Uygunluk. 3. Türk müziğinin en eski makamlarından. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
RASTAN: (Fars.) Er. – Doğru olanlar, haklı olanlar, haklılar.
RASTBİN: (Fars.) – Herşeyin doğrusunu gören. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
RASTİ: (Fars.) Er. – Doğruluk, gerçeklik, istikamet.
RASTKÂR: (Fars.) Er. – Doğru adam.
RAŞAN: (Ar.) Ka. – Titreme, titreyiş.
RAŞİD: (Ar.) Er. 1. Olgun, ergin, akıllı. 2. Doğru yolda olan. 3. Hak din olan İslam’ı kabul eden. Kur’an’da Hucurat suresi ayet 7’de geçmektedir. Ayrıca 4 halife için Raşid halifeler denmiştir. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.
RAŞİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Raşid).
RATİB: (Ar.) Er. 1. Sıralayan, düzenleyen (kimse). 2. Sabit, sağlam, yerleşmiş. – Türk dil kuralına göre “b/p” olarak kullanılır.
RATİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ratib).
RAUF: (Ar.) Er. – Esirgeyen acıyan, çok merhametli. – Allah’ın isimlerinden. “Abd” takısı alarak kullanılır. -(bkz. Abdürrauf). Kur’an-ı Kerim’de 10’dan fazla yerde geçmektedir.
RAUFE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rauf).
RAVEND: (Fars.) Er. – Kökleri ve sapları ilaç olarak kullanılan karabuğdaygillerden bir bitki.
RAVZA: (Ar.) Ka. – Çimeni, ağacı bol olan yer, bahçe. Ravza-i Mutahhara; Rasulullah’ın medfun olduğu mekan.
RAYET: (Ar.) – Bayrak. Sancak. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
RAYİHA: (Ar.) Ka. – Güzel koku.
RAYİHAN: (a.f.i.) Er. – Han bayrağı, han sancağı.
RÂZÎ: (Ar.) Er. – Boyun eğen, kabul eden, rıza gösteren. İslam dünyasında meşhur bir isimdir.
RAZİYE: (Ar.) Ka. – Kabul eden, rıza gösteren, boyun eğen.
REBAB: (Fars.) Ka. 1. Bir çeşit kemençe. 2. Arapça’da dostlar anlamına gelir. Hz. Hüseyin’in hanımının ismidir
REBİ: (Ar.) Er. – Bahar, ilkyaz.
REBİA: (Ar.) Ka. – (bkz. Rebi).
REBİYE: (Ar.) Ka. 1. Kış sonlarında yapılan ekim. 2. Eskiden ozanların bahara girerken büyüklere sundukları kaside.
RECA: (Ar.) Er. – Umut, umma. İstek, dilek.
RECAİ: (Ar.) Er. – İsteyen, rica eden, yalvaran. Allah’a yalvaran. As-hab’ın kullandığı isimlerdendir.
RECEP: (Ar.) Er. 1. Hicri kameri ayların yedincisi, üç ayların ilki. 2. Gösterişli, haybetli.
REFAH: (Ar.) Ka. – Bolluk, rahatlık, sıkıntı içinde olmamak.
REFAHET: (Ar.) Ka. – Bolluk, gürlük.
REFAKAT: (Ar.) Ka. – Refildik arkadaşlık, yoldaşlık.
REFET: (Ar.) Er. – Acıma, merhamet etme, esirgeme. Kur’an-ı Kerim’de Nur suresi ayet 2 ve ve Hadid suresi 27. ayette geçmektedir.
REFETTİN: (Ar.) Er. – (bkz. Rafeddin).
REFHAN: (Ar.) Ka. – Varlık içinde yaşayan.
REFİ: (Ar.) Er. – Yüksek, yüce, saygın.
REFİA: (Ar.) Ka. – (bkz. Refı).
REFİG: (Ar.) Er. – Bolluk ve rahat içinde geçinen.
REFİH: (Ar.) Er. – (bkz. Refhan).
REFİHA: (Ar.) Ka. – (bkz. Refih).
REFİK: (Ar.) Er. 1. Arkadaş, yol arkadaşı, yoldaş. Muavin, yardımcı. 2. Koca. 3. Ortak. 4. Mesleğe yeni giren kimsenin rehber olarak tanıdığı kişi. Kur’an’da geçen bir isimdir.
REFİKA: (Ar.) Ka. – Eş, kan, zevce.
REFREF: (Ar.) 1. İnce, yumuşak kumaş. 2. Kenar saçağı. 3. Döşek, döşeme, minder, yastık. 4. Kuşu çok olan çimenlik. 5. Dallan salkım salkım olan ağaç. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
REFTAR: (Fars.) Ka. – Salınarak, edalı yürüyüş.
REGAİP: (Ar.) 1. Çok istek gören, beğenilen. 2. Armağanlar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
REHA: (Fars.) Er. 1. Kurtulma, kurtuluş. 2. (Ar.) Bolluk, genişlik, varlık.
REHAMET: (Ar.) Ka. – Sesin ince, yavaş ve tatlı olması.
REHASET: (Ar.) Ka. 1. Tazelik, yumuşaklık. 2. Ucuzluk.
REHAVİ: (Fars.) Er. – Türk müziğinin en eski birleşik makamı.
REHAYİ: (Fars.) – Kurtulma, necat. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
REHBER: (Fars.) Er. – Yol gösteren, kılavuz.
REİS: (Ar.) Er. – Başkan, baş.
REKÂNET: (Ar.) Ka. – Ağırbaşlılık, gururluluk.
REKİN: (Ar.) Er. – Gururlu, ağırbaşlı. Yüce, yüksek.
REKİNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rekin).
REKİZ: (Ar.) Er. 1. Gizli, gömülü define. 2. Sağlam, adamakıllı.
REMİDE: (Fars.) Ka. – Ürkmüş, korkmuş.
