İsim anlamları – S
SAAD: (Ar.) Er. – Mutluluk, kutluluk.
SAADEDDİN: (Ar.) Er. – Dinin uğurlu ve kutlu kişisi. – Türk dil kuralı açısından “d/l” olarak kullanılır.
SAADET: (Ar.) Ka. – Mutluluk, kutluluk, bahtiyarlık.
SABA: (Ar.) Er. – Gündoğusundan esen hafif rüzgar. Türk müziğinin en eski makamlarından.
SABAH: (Ar.) – Gündüzün ilk saatleri, günün başlangıcı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SABAHADDİN: (Ar.) Er. – Dinin güzelliği. – Türk dil kuralı açısından “d/t” olarak kullanılır.
SABÂHAT: (Ar.) Ka. – Güzellik, letafet.
SABAHNUR: (Ar.) Ka. – Sabah ışığı, aydınlığı.
SABBAR: (Ar.). 1. Çok sabırlı. 2. Atlas çiçeği. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SABİ: (Ar.) Er.-Yedinci.
SABİA: (Ar.) Ka. – (bkz. Sabi).
SABİH: (Ar.) Er. – Güzel, şirin.
SABİHA: (Ar.) Ka. – Güzel, latif, şirin.
SABİHAT: (Ar.) Ka. 1. Gemiler. 2. Yıldızlar. 3 İmanlıların ruhları.
SABİR: (Ar.) Er. 1. Sabreden, tahammül eden, Katlanan sabırlı. 2. Acele etmeyen.
SÂBİRE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sabır).
SABİT: (Ar.) Er. 1. Değişmeyen, kımıldamayan. 2. Kanıtlanmış, anlaşılmış.
SABİTE: (Ar.) Ka. 1. Hareket etmeyen yıldız, gezegen olmayan yıldız. 2. Matematik formülünde değeri değişmeyen miktar.
SABİYE: (Ar.) Ka. – Küçük kız çocuğu, küçük kız.
SABRİ: (Ar.) Er. – Sabırla ilgili, sabra ilişkin.
SABRİNNİSA: (Ar.) Ka. – Kadınların sabırlısı.
SABRİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sabri).
SACİD: (Ar.) Er. – Secde eden, alnını yere koyan.
SACİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sacid).
SAÇI: (Tür.) Ka. – Düğün armağanı. Gelinin başına saçılan şeker, arpa, para gibi şeyler.
SA’D: (Ar.) Er. – Kutlu, uğurlu. İyilik, kuvvetlilik. Ashab isimlerinden, Sa’d b. Ebi Vakkas. Aşere-i Mübeşşere (Cennetle müjdelenmiş olanlar) dandır.
SADA: (Ar.) Ka. – Ses, yankı.
SADAK: (Tür.) Er. 1. Ok koymaya yarayan meşin torba. 2. Sabah yeli.
SADAKAT: (Ar.) Dostluk, içten bağlılık, doğruluk, vefalılık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SADBERK: (Fars.) Ka. 1. Yüz yapraklı, katmerli. 2. Katmerli bir gül türü.
SADEDDİN: (Ar.) Er. – (bkz. Saadeddin).
SADEDİL: (a.f.i.) Ka. 1. Temiz yürekli. 2. Saf, bön.
SADEGÜL: (a.f.i.) Ka. – Bir gül kadar sade, temiz ve güzel.
SÂDERU: (a.f.i.) Er. – Genç delikanlı.
SADEYN: (Ar.). 1. “İki uğurlular”. 2. Venüs (Zühre) ile Jüpiter (Müşteri) gezegenleri. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SÂDIK: (Ar.) Er. – Doğru gerçek hakiki, yalan olmayan, sahte olmayan. Sadakatli, samimi, bağlı.
SÂDIKA: (Ar.) Ka. – (bkz. Sadık).
SÂDIR: (Ar.) Er. – Hayrette kalan, şaşıran.
SADIRAY: (Ar.) Er. – (bkz. Sadır).
SADİ: (Ar.) Er. – Mutlulukla, uğurla ilgili, uğurlu.
SADİS: (Ar.) Er. – Altıncı.
SADİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sadi).
SADREDDİN: (Ar.) Er. – Dinin önderi, başı, ileri kişisi.
SADRİ: (Ar.) Er. 1. Göğüsle ilgili, göğse ait. 2. Anneye nisbetle çocuk.
SADRİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sadri).
SADULLAH: (Ar.) Er. – Tanrının kullu, talihli kıldığı kimse.
SADUN: (Ar.) Er. – Mübarek, kutlu, uğurlu.
SAFA: (Ar.) Er. 1. Üzüntü ve kederden uzak olma, endişesizlik, rahat huzur, iç ferahlığı. 2. Eğlence. 3. Saflık, berraklık.
SAFBESTE: (a.f.i.) Er. – Saf bağlanmış, sıra sıra dizilmiş.
SAFDER: (Ar.) Er. – Düşman saflarını yaran, yiğit.
SAFER: (Ar.) Er. l. Hicri takvimde ikinci ay, sefer. 2. Temiz yürekli, dürüst kimse.
SAFEVİ: (Ar.) Er. – Safı adındaki kimsenin soyundan olan, Fars hükümdarı Şah İsmail’in soyu.
SAFFET: (Ar.) Er. – Saflık, temizlik, arılık, (bkz. Safvet).
SAFİ: (Ar) Er. 1. Katışıksız, katıksız, halis, temiz. 2. Yalnız, sadece, sırf. 3. Kesintilerden sonra kalan kısım, net.
SAFİGÜL: (a.f.i.) Ka. – Gül gibi, katıksız, saf, duru, temiz.
SAFİH: (Ar.) Er. 1. Gökyüzü. 2. Yassı ve düz halde bulunan şey.
SAFİHA: (Ar.) Ka. – Yassı düz ve geniş yüz, levha. Levha halinde bulunan maden, saç.
SAFİNAZ: (Fars.) Ka. – Çok nazlı, çok naz eden.
SAFİNUR: (Ar.) Ka. – Çok nurlu, çok aydınlık, temiz kimse.
SAFİR: (İbr.) – Mavi renkli, değerli bir süs taşı, göktaşı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SAFİRE: (Ar.) Ka. 1. İnce güzel ses. 2. Islık.
SAFİYE: (Ar.) Ka. – Katışıksız, katıksız, halis, temiz. Saflık, halislik.
SAFİYET: (Ar.) Ka. – Saflık, temizlik, masumluk.
SAFİYULLAH: (Ar.) Er. 1. Temiz yürekli. 2. Hz. Âdem’in lakabı.
SAFİYÜDDİN: (Ar.) Er. – Dini temiz, dini pak.
SAFVET: (Ar.) Er. – Saflık, temizlik, paklık, arılık, halislik.
SAFVETULLAH: (Ar.) Er. – Hz. Muhammed (s.a.s)’in isimlerinden.
SAFZEN: (a.f.i.) Er. – (bkz, Safder).
SAĞAN: (Tür.) Er. – Hızlı uçan, uzun dar kanatlı küçük kuş.
SAĞANALP: (Tür.) Er. – (bkz. Sağan).
SAĞBİLGE: (Tür.) Er. – Hekim, doktor.
SAĞCAN: (Tür.) Er. – Sağlıklı kimse.
SAĞINÇ: (Tür.) Er. – Emel, istek, amaç, düşünce.
SAĞIT: (Tür.) Er. – Silah.
SAĞLAM: (Tür.) Er. 1. Hasta veya sakat olmayan. Kolayca hasara uğramayan, bozulmayan, dayanıklı. 2. Doğru, gerçek, sahih. 3. Güvenilir, emin. 4. Mutlaka, muhakkak, herhalde.
SAĞLAMER: (Tür.) Er. – (bkz. Sağlam).
SAĞMAN: (Tür.) Er. – Sağlıklı kimse. Eksiksiz, kusursuz, güvenilir kimse.
SAĞUN: (Tür.) Er. – Saygın, kutsal.
SAHABE: (Ar.) Er. 1. Sahipler, sahip çıkanlar, tutanlar. 2. Asr-ı saadet döneminde yaşamış ve Hz. Muhammed’i görmüş mü’min kimse.
SAHABET: (Ar.) Ka. – Sahip çıkma. Koruma, arka olma, yardım etme.
SAHAVET: (Ar.) Er. – El açıklığı, cömertlik.
SAHBA: (Ar.) Ka. 1. Al, kızıl. 2. Şarap, kırmızı şarap.
SAHİBE: (Ar.) Ka. 1. Sahip. Koruyan, gözeten. 2. Bir iş yapmış olan. 3. Herhangi bir niteliği olan.
SAHİBKIRAN: (f.a.i.) Er. 1. Her zaman basan, üstünlük kazanan hükümdar. 2. Ünlü bir çeşit lale.
SAHİL: (Ar.) Ka. – Deniz, nehir, göl kıyısı.
ŞAHİN: (Ar.) Er. 1. Kadın. 2. Sık. Katı, pek.
ŞAHİNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Şahin).
SAHİR: (Ar.) Er. – Gece uyumayan, uykusuz.
SAHİRE: (Ar.) Ka. 1. Geceleri uyumayan, uykusuz. 2. Büyücü, büyüleyici güzel.
SAHRA: (Ar.) Ka. – Kır, ova, çöl.
SAHRE: (Ar.) Er. – Kaya. Kütle.
SAHRETULLAH: (Ar.) Er. – Beytü’l-Makdis’de Beni İsrail peygamberlerinin ibadet ettikleri meşhur kaya. Hz. Peygamber (s.a.s) Miraç gecesinde semaya buradan çıkmıştır.
SAHUR: (Ar.) Er. 1. Gece uyanıklığı, uykusuzluk. 2. Ay ağılı, hale. Dünya’nın Ay’a düşen, Ay tutulmasını meydana getiren gölgesi.
SAİB: (Ar.) Er. – Hedefe doğru ulaşan. İsabetli olan, doğru olan, hata etmeyen. – Türk dil kuralı açısından “b/p” olarak kullanılır.
SAİD: (Ar.) Er. – Mübarek, kutlu, uğurlu. Mübarek, mesut. Sevap kazanmış, Allah katında makbul tutulmuş. Sahabe isimlerinden
SAİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Said).
SAİK: (Ar.) Er. – Sevk eden, götüren. Süren sürücü.
SAİKA: (Ar.) Ka. – (bkz. Saik).
SÂİM: (Ar.) Er. – Oruç tutan kimse, oruçlu.
SÂİME: (Ar.) Ka. – (bkz. Saim).
SAİR: (Ar.) Er. – Seyreden, hareket eden, yürüyen.
SAİRE: (Ar.) Ka. – (bkz. Sair).
SÂKIB: (Ar.) Er. 1. Delen, delik açan. 2. Çok parlak. – Türk dil kuralı açısından “b/p” olarak kullanılır.
SAKIBA: (Ar.) Ka. 1. Parlak, ışıklı. 2. Delen, delik açan.
SAKİ: (Ar.) Er. – Su veren, su dağıtan. Kadehle içki sunan.
SAKİN: (Ar.) Er. 1. Hareketsiz olan, oynamayan. 2. Uslu kendi halinde yavaş. 3. Bir yerde yerleşen, oturan.
SAKİNE: (Ar.) Ka. 1. Hareketsiz, kımıltısız, durgun. Sessiz. 2. Heyecanı veya kızgınlığı olmayan.
SAKMAN: (Tür.) Er. 1. Uyanık, akıllı kimse. 2. Sessiz sakin kimse.
SALABET: (Ar.) 1. Peklik, katılık, sağlamlık. 2. Manevi kuvvet, dayanma. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SALAH: (Ar.) Er. 1. Düzelme, iyileşme, iyilik. 2. Barış. 3. Dine olan bağlılık.
SALAHADDİN: (Ar.) Er. – Dinine bağlı kimse. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılmakladır.
SALAR: (Fars.) Er. – Baş, kumandan, başbuğ, önder.
SALÂT: (Ar.) Er. – Namaz.
SALCAN: (Tür.) Er. – (bkz. Salar).
SALDAM: (Tür.) Er. – Ciddilik, ağırbaşlılık.
SALİH: (Ar.) Er. 1. Yarar, yakışır, elverişli, uygun. Salahiyeti bulunan, yetkili. 2. Dinin emir ve yasaklarına uyan, iyi ahlak sahibi, muttaki.
SÂLİHA: (Ar.) Ka. – Dinin emir ve yasaklarına uyan, iyi ahlak sahibi (kadın). – (bkz. Salih).
SALIK: (Tür.) Er. – Haber, bilgi. Haberci.
SALIKBEY: (Tür.) Er. – (bkz. Salık).
SALİM: (Ar.) 1. Hasta veya sakat olmayan, sağlam. 2. Ayıpsız, kusursuz, noksansız. 3. Korkusuz, endişesiz, emin. 4. Aruzda cüzlerinden hiçbiri zihafa uğramayan vezin.
SALİME: (Ar.) Ka. – (bkz. Salim).
SALİSE: (Ar.) Ka. 1. Üçüncü. 2. Saniyenin altmışta biri. 3. Binbaşılık derecesinde mülki rütbe.
SALKIM: (Tür.) Ka. – Üzüm gibi birçoğu bir sap üzerinde bir arada bulunan yemiş. Üzerinde kısa saplı dallar bulunan çiçek. Akasya.
SALMAN: (Tür.) Er. – Başıboş, serbest, özgür.
SALTAR: (Tür.) 1. Tek, yalnız. 2. Yalnız başına giden. 3. Temiz, saf. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SALTI: (Tür.) Er. – Gezgin, yolculuk eden.
SALTIK: (Tür.) Er. 1. Kendi başına var olan, bağımsız, koşulsuz, mutlak. 2. Salıverilmiş, bırakılmış, azat edilmiş, özgür.
SALTUK: (Tür.) Er. – Erzurum ve yöresinde Selçuklular devrinde Saltuklular beyliğini kuran Türk beyi Emir Saltuk (1072).
SALTUKALP: (Tür.) Er. -(bkz. Saltık).
SALUR: (Tür.) Er. 1. Kılıç. 2. Oğuzların Üçok boyuna bağlı bir Türk kabilesi.
SALVECÂR: (Ar.) Er. – Çevgan, cirit oynanılan eğri sopa.
SAMAHAT: (Ar.) Ka. – Cömertlik, el açıklığı, iyilikseverlik, (bkz. Semahat).
SAMAN: (Fars.) Er. 1. Zenginlik. Rahat, dinç. 2. Düzen.
SAMED: (Ar.) Er. – Ezeli, ebedi ve yüce olan ve hiç kimseye veya şeye ihtiyacı olmayan, mutlak malik olan yüce Allah. – Allah’ın isimlerindendir. “abd” takısı almadan kullanılmaz. Abdüssamed.
SAMİ: (Ar.) Er. 1. İşiten, duyan dinleyen. Dinleyici. 2. Yüksek, yüce.
SÂMİA: (Ar.) Ka. – İşitme duygusu, hissi.
SAMİH: (Ar.) Er. – Cömert, eli açık.
SAMİHA: (Ar.) Er. – (bkz. Samih).
SAMİM: (Ar.) Er. – Bir şeyin merkezi, içi, asli kısmı.
SAMİME: (Ar.) Ka. – (bkz. Samim).
SAMİN: (Ar.) Er. – Sekizinci.
SAMİR: (Ar.) Er. – (bkz. Samire).
SAMİRE: (Ar.) Ka. – Meyveli, meyva veren.
SAMİYE: (Ar.) Ka. – Yüksek, yüce.
SANAÇ: (Tür.) – Dağarcık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SÂNAHÂT: (Ar.) – Çok düşünmeden fikre doğan, akla gelen şeyler. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SANAK: (Tür.) Er. 1. Kısa zaman, az süre. 2. Fikirsiz, düşüncesiz.
SANAL: (Tür.) Adın duyulsun, ün kazan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SANALP: (Tür.) Er. – (bkz. Sanal).
SANAT: (Ar.) – Sanat, ustalık, hüner, marifet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SANAY: (Tür.) – Ay san. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SANBAY: (Tür.) Er. – Ünlü kimse.
SANBERK: (Tür.) Er. – Gücüyle tanınmış, ün yapmış.
SANCAKTAR: (Tür.) Er. – Sancak taşıyan kimse. Sancak taşıma görevlisi.
SANCAR: (Tür.) Er. 1. Kısa kama. 2. Saplar, batırır, yener. 3. Selçuklu sultanlarından birisinin adı.
SANEM: (Ar.) 1. Put. 2. Çok güzel kadın. – İsim olarak kullanılmaz.
SANER: (Tür.) Er. – Ünlü, tanınmış kimse.
SANEVBER: (Ar.) Ka. 1. Çam fıstığı. Çam fıstığı kozalağı. 2. Sevgilinin boyu-posu.
SÂNEVİ: (Ar.) Er. – İkinci.
SANİ: (Ar.) Er. 1. İkinci. 2. Yapan, işleyen, meydana getiren. 3. Yaratan. Allah’ın isimlerinden.Saniullah veya Abdüssani şeklinde isim olur.
SANİA: (Ar.) Ka. – Düzme, uydurma iş, tuzak, hile.
SANİH: (Ar.) Er. – Zihin ve düşüncede oluşup çıkan, fikre doğan.
SANİHA: (Ar.) Ka. – (bkz. Sanih).
SANİYE: (Ar.) Ka. 1. Bir dakikanın veya derecenin altmışta biri. 2. İkinci derecede mülki rütbe.
SANNUR: (Tür.) Ka. – Nurlu, ışıklı, güzel.
SANVER: (Tür.) Er. – (bkz. Sanal).
SARA: (İbr.) Ka. 1. Prenses. 2. (Fars.) Hz. İbrahim’in hanımı. 3. Halis, katkısız, temiz.
SARAÇ: (Ar.) Er. 1. Koşum, eğer takımlarıyla benzeri şeyler yapan veya satan kimse. Meşin üzerine süsleme yapan kimse. 2. Sirac kelimesinin değişikliğe uğramış şekli. Kandil.
SARAHAT: (Ar.) – Açıklık, ibarede açıklık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SARÂMET: (Ar.) Er. – Yiğitlik.
SÂRBAN: (Fars.) Er. – Deve sürücüsü. Deveci.
SARÇE: (Fars.) Ka. – Serçe.
SARDUÇ: (Tür.) Er. – Bülbül.
SARGAN: (Tür.) Er. 1. Çorak yerlerde biten bir ot. 2. Bir tür balık.
SARGIN: (Tür.) 1. Candan, içten, yürekten. 2. Çekici cazibeli. 3. Kapalı, puslu hava. 4. İstekli, hevesli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SARGINAL: (Tür.) Er. – (bkz. Sargın).
SARGUT: (Tür.) Er. – İhsan, bağış, ödül.
SARIALP: (Tür.) Er. – Sarışın yiğit. Ruhi Sarıalp’, Türk atlet ve yönetici.
SARICABAY: (Tür.) Er. – (bkz. Sarıalp).
SARIÇİÇEK: (Tür.) Ka. 1. Sarı renkli çiçek. 2. Artvin ve çevresinde oynanan bir tür halk oyunu.
SÂRİF: (Ar.) Er. – Sarfeden, harcayan. Değiştiren.
SARİFE: (Ar.) Ka. -(bkz. Sarif).
SARİH: (Ar.) Er. 1. Açık, meydanda. Belli, hüveyda. 2. Saf, halis. Saf, halis Arap kanı (at).
SARİHA: (Ar.) Ka. – (bkz. Sarih).
SARİM: (Ar.) Er. – Keskin, kesici.
SÂRİME: (Ar.) Ka. – (bkz. Sarim).
SARKAN: (Tür.) Er. – Kovan.
SARMAŞIK: (Tür.) Ka. – Koyu yeşil renkli, değişik biçimli yapraklan olan tırmanıcı bir bitki.
SARP: (Tür.) Er. 1. Çetin, sert, şiddetli. 2. Dik, çıkılması ve geçilmesi zor.
SARPER: (Tür.) Er. – Sert, güçlü erkek.
SARPHAN: (Tür.) Er. – (bkz. Sarper).
SARPKAN: (Tür.) Er. – Sert, güçlü soydan gelen.
SARRA: (Ar.) Ka. – Sevindirici, sevinçli.
SARTIK: (Tür.) Er. – Azad olunmuş, salıverilmiş, özgür.
SARU: (Tür.) Er. – Sarı benizli, tenli insan.
SARUBATU: (Tür.) Er. – Osman Beyin kardeşi.
SARUCA: (Tür.) Er. – (bkz. Sarıca).
SARUHAN: (Tür.) Er. – Harizm’den gelip Anadolu’ya yerleşen Saruhanoğulları beyliğinin kurucusu.
SARVAN: (Tür.) Er. – Deve süren, deveci.
SATI: (Tür.) Ka. 1. Satma, satış. Alışveriş. 2. Düğün armağanı.
SATIBEY: (Tür.) Er. – (bkz. Satı).
SATIGÜL: (Tür.) Ka. – (bkz. Satı).
SATIKBUĞRA: (Tür.) Er. – (bkz. Satılmış, Buğra).
SATILMIŞ: (Tür.) Er. – Uzun ömürlü olması için doğumundan önce ermişlere adanan çocuk, satı.
SATUK: (Tür.) Er. – (bkz. Satılmış).
SATVET: (Ar.) Er. – Ezici kuvvet, zorluluk.
SAV: (Tür.) 1. Söz, haber, dedikodu. İleri sürülerek savunulan düşünce. 2. Sağlam. 3. Şöhret, ün. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SAVAŞ: (Tür.) Er. – İki taraf teşkilat, ülke veya ülkeler topluluğu arasında meydana gelen silahlı vuruşma, cenk, muharebe, harb. Doğuş, kavga. Mücadele uğraş.
SAVAŞER: (Tür.) Er. – Savaşan asker, insan, savaşçı.
SAVAT: (Tür.) Er. – Gümüş üstüne yapılan çizgiler, süsler.
SAVER: (Tür.) Er. – Sağlam, zinde, güçlü erkek.
SAVGAT: (Tür.) Er. – Hediye, armağan, bahşiş, ihsan.
SAVLET: (Ar.) Er. – Şiddetli saldırı, hücum.
SAVNİ: (Ar.) Er. – Koruma, gözetme ile ilgili.
SAVTEKİN: (Tür.) Er. – (bkz. Sav).
SAVTUNA: (Tür.) Er. – Sözünde duran kimse.
SAVTUR: (Tür.) Er. – Sağlıklı kal, hoşça kal.
SAYAR: (Tür.) – Saygılı, hürmet eden. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SAYE: (Fars.) 1. Gölge. 2. Sahip çıkma, koruma, siyanet. Yardım. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SÂYEBÂN: (Fars.) Ka. 1. Sayvan, gölgelik. Büyük çadır. 2. Koruyan.
SÂYEDÂR: (Fars.) Er. 1. Gölgeli, gölgesi olan, gölge eden. 2. Koruyan, sahip çıkan.
SÂYEZÂR: (Fars.) Ka. – Gölgelik.
SAYFİ: (Ar.) Er. – Yaza ait, yazla ilgili.
SAYFİYYE: (Ar.) Ka. – Yazlık, yazlık ev.
SAYGI: (Tür.) – İnsanlara karşı dikkatli, ölçülü, özenli davranmaya neden olan sevgi duygusu değer yargısı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SAYGIN: (Tür.) – Saygı gören, sayılan, hatırlı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
SAYGUR: (Tür.) Er. – (bkz. Saygın).
SAYGÜL: (Tür.) Ka. 1. (bkz. Saygın). 2. Nadir, eşsiz gül, sayılı gül.
SAYHAN: (Tür.) Er. – Adaletli yönetici, hükümdarların adili, ölçülüsü.
