EBU MUSA EL-EŞ’ARİ
Sahâbî. Hz. Ali ile Muâviye arasındaki savaşta meşhur “hakem olayı”nda hakemlik yapan Ebû Musa el-Eş’ari, Yemenlidir. Asıl adı Abdullah’tır. Ailesi ile birlikte Rasûlullah’ı görmeden Yemen’deyken iman etmiştir. Rasûlullah’ın yanına gelmek üzere Yemen’den yola çıkan Ebû Musa, Habeşistan’a gitmiş ve orada Ca’fer b. Ebî Tâlib ve diğer müslümanlarla buluşmuştur. Medine’ye ulaştıklarında Hayber’in fethi tamamlanmıştı. Rasûlullah Ebû Musa’ya harbe katılmış gibi ganimetten pay vermiştir (İbnü’l-Esir, Üsdü’l-Ğâbe, II, 30, 235, 245).
Ebû Musa el-Eş’arî, Mekke’nin fethine ve Huneyn gazasına katılmıştır. Huneyn gazasından sonra Rasûlullah, Evtas vâdisinde toplanan Havazin kabilesini dağıtmaya Ebû Âmir’i gönderdi. Buradaki çarpışmada yaralanan ve sonra şehid olan Ebû Âmir görevini Ebû Musa’ya devretmişti. Ebû Musa bunu Rasûlullah’a bildirdiği zaman Rasûlullah Ebû Âmir için dua etmişti. Ebû Musa kendisi için de dua etmesini söylediğinde Rasûlullah, “Ya Rabbi, Abdullah b. Kays’ın kusurlarını affet ve onu kıyamet günü güzellikle kabul buyur” diye dua etmişti.
Hicrî 9. yılda Tebük gazası vuku buldu. Ebû Musa ve arkadaşları bu savaşa katılmak için Rasûlullah’tan deve istediklerinde Rasûlullah onlara deve satın aldı.
Tebük seferinden sonra Rasûlullah, Ebû Musa’yı Muaz b. Cebel ile birlikte Yemen’e tebliğe gönderdi. Onları yollarken şöyle dedi: “Kolaylaştırınız güçleştirmeyiniz; müjdeleyiniz, nefret ettirmeyiniz. Sarhoşluk veren herşey haramdır; içkiden menediniz” (Buhâri, Cihad, 164; Meğazî, 60;
Müslim, Cihad, 5). Yemen’in iki tarafında Muaz ile Ebû Musa İslâm’ı tebliğ ettiler ve sonra buluştukları noktada aralarında bir mürtedin öldürülmesi konusunda şu tartışma geçti: Muaz: “Ya Abdullah, Kur’an’ı nasıl okuyorsun?” Ebû Musa: “Gece ve gündüz azar azar okuyorum. Yani Kur’ân’dan okumak istediğimi bir hamlede okumuyorum. ” Muaz da şöyle dedi: “Ben gecenin başında uyuyorum, uykumu aldıktan sonra uyanıyorum ve Allah’ın kitabından okuyacağımı okuyorum.”
Yemen’de tebliğ görevini tamamlayan Ebû Musa, Vedâ Haccı’na katıldıktan sonra Medine’de yerleşti. Yemen’de ortaya çıkan Esvedu’l-Ansı adlı yalancı peygamber yüzünden oraya geri dönmediği anlaşılmaktadır. Hz. Ömer devrinde Hadramut’a gitti. Orada emirlik yaptı, ancak Irak’ın fethine çıkan İslâm ordusuna katılmak için emirliği bırakıp, orduya katıldı. Nusaybin’in fethiyle görevlendirildi ve burayı fethetti (Taberî, Târih, 2506). Sonra, Hz. Ömer onu Basra valiliğine tâyin etti. Valiliğinin ilk döneminde Menâzır ve Susi illerini fethetti, İslâm devletine karşı isyan eden Hürmüzan’ı yendi. Hürmüzan’ın kalesi Huzistan’daydı. O müslümanlara buradan saldırıyordu. Buranın sarayları ve muazzam kaleleri vardı. Hürmüzan isyan ettikten sonra kaleyi tahkim edip, İranlıları müslümanların aleyhinde kışkırtmıştı. Ebû Musa ile onun ordusu Suster’de karşılaştılar. Muhârebeyi müslümanlar kazandı ve Hürmüzan, kalesine çekildi. Hürmüzan Hz. Ömer’e teslim olmak şartıyla Medine’ye gönderildi (Taberî, 2518). Suster’den sonra Cünd-i Sabur ilini de teslim alan Ebû Musa, Huzistan’ı emin bir yer haline getirdi. İranlılar Huzistan’ı kaybettikleri için intikam almak istedilerse de, Nihavend meydan savaşı diye meşhur muhârebede müslümanların karşısında yenilgiye uğradılar. Fethedilen yerlerin taksimi meselesinde Basra ile Kûfe arasındaki anlaşmazlık sonucu Hz. Ömer toprakları eşitçe paylaştırmış, ancak Kûfe valisi Ammar’ı azlederek, Ebû Musa’yı Kûfe’ye tâyin etmiştir. Kûfelilerin ondan şikâyeti üzerine Ebû Musa tekrar Basra valiliğine getirildi. Kûfelilerin Ebû Musa’yı Hz. Ömer’e şu şekilde şikayet ettikleri zikredilmektedir: “Harp esirlerini karşılıksız tahliye etmektedir. Devlet ve hükümet işlerini Ziyad b. Ebih’e vermiştir. Hâtie adlı şâire binlerce dirhem dağıtmıştır. Evinde Ukayle adlı kadını en mükemmel yemeklerle beslemekte, ona halkın yediğini yedirmeyerek büyük masraf yapmaktadır. “Bunları soruşturan Hz. Ömer, hiçbirinin doğru olmadığını öğrenince Ebû Musa’yı görevine iâde etti. Hicrî 23. yılda Ebû Musa İsfahan’ın fethine yardım etti, Basra’nın susuzluğunu gidermek için ‘Ebû Musa Kanalı’ diye bir kanal yaptırarak şehrin su problemini halletti. Hz. Ömer şehid edildikten sonra yerine geçen Hz. Osman zamanında altı yıl daha Basra valiliği yaptı. 29 hicrî yılda halkın şikâyeti üzerine Hz. Osman onu azletti ve yerine Abdullah b. Âmir’i atadı. Daha sonra H. 34 yılında Kûfe’ye tayin edildi. Kûfe çok karışık bir şehirdi, fitne ve fesadla doluydu. Ebû Musa burada halkı Rasûlullah’ın sünnetine dâvet etmesine rağmen, Hz. Osman şehid edildikten sonra fitneler büyüyünce müslümanlar iki kampa ayrılmışlardı. Hz. Ali, oğlu Hz. Hasan’ı Ebû Musa’ya yollayıp yardım istedi. Ebû Musa Hasan’a şöyle dedi: “Rasûlullah’tan duydum: ‘Öyle bir fitne kopacak ki, o zaman oturan ayakta durandan, ayakta duran yürüyenden hayırlıdır’ diyordu.” Ammâr, Ebû Musa’ya “Herhalde bu hadisi yalnız Ebû Musa biliyor” diye dil uzatınca, Ebû Musa söyle konuştu: “Ey insanlar, fitne çok fena birşeydir. Fitne karnı aç, haris ve obur bir canavardır. Ben size emrediyorum. Kılıçlarınızı kınlarına sokunuz. Evlerinize çekiliniz. Biliniz ki, ben sizin iyiliğinizi istiyorum; siz de benim iyiliğimi isteyiniz. Ben sizi aldatmıyorum; siz de beni âldatmayınız. Bana itaat ediniz, dininizi de dünyanızı da kurtarırsınız. Bu fitnenin ateşinde onu, o ateşi yakanlar yanar.” Fakat kimse onu dinlemedi. Ardından Cemel ve Sıffîn’de müslümanlar arasında kanlı çarpışmalar yaşandı ve hakem olayı * meydana geldi.
Hakem olayında, hâdise ve çatışmaların dışında kaldığı için Hz. Ali’nin temsilcisi olarak tayin edildi. Aslında Hz. Ali (r.a.), onun hakem olmasına karşıydı, ancak kendisine tâbi olanlar Ebû Musa’da ısrar edince, o da kabul etti. Ebû Musa’nın savunduğu görüş, fitnede iki tarafın da haksızlığı ve Hz. Osman’ın mazlum olarak katledildiği idi. Ebû Musa, Abdullah b. Ömer’in devlet başkanlığına getirilmesini önerdi. Ancak Muâviye’nin hakemi Amr b. el-Âs bunu kabul etmedi. Ebû Musa, hilâfetin şûra ile, yani halkın seçimine bırakılması ile olmasını istediği zaman iki taraf da bu teklifi kabul etti. Ali ile Muâviye’yi görevden azleden Ebû Musa, halkın serbest iradesiyle halifeliğe yeni birinin seçileceğini sanıyordu. Oysa bilindiği gibi fitne tekrar ortaya çıkmıştı (37/657). Ebû Musa’nın hakem olayında sonuna kadar ümmetin çıkarı doğrultusunda hareket ettiği görülmektedir. Amr b. Âs, Ebû Musa’nın kararına uymamış, onu aldatarak fitneyi tekrar körüklemiştir. Ebû Musa bu olaydan sonra Mekke’ye dönerek inzivâya çekilmiştir.
Ebû Musa bir rivâyete göre Mekke’de, diğer bir rivâyete göre Kûfe’de vefât etti. Hicrî 42 veya 44, senelerinde vefât ettiği zikredilir (Tezkiretü’l-Huffâz, I, 21). Hastalığı sırasında feryad eden zevcesine Rasûlullah’ın bağırıp çağırarak ağlamayı yasakladığını hatırlatmıştır (Müslim, 1, 18-19). Vasiyeti şöyledir: “Cenazemi süratle götürünüz. Peşimden kimse gelmesin, mezarımda vücudumla toprak arasına birşey konmasın. Kabrimin üstüne bir türbe yapmayınız. Kadınlar içinde saçını-başını yolarak ağlayanları uzaklaştırınız. Bunu Rasûli Ekrem’den naklediyorum” (Ahmed b. Hanbel, Müsned, IV, 397).
Ebû Musa, valilik görevinde bulunmasına rağmen daima fakirlik içinde yaşamıştır (İbnü’l-Esir, 111, 143). Ebû Musa ilmin yayılmasına ve değer kazanmasına özellikle önem vermiş, halkı ilme teşvik için hutbe okumuştur. Rasûlullah’a en yakın olanlardan biriydi ve ondan birçok şeyler öğrenerek başkalarına aktarmıştır. Rasûlullah zamanında fetvâ vermek için icâzet aldığı söylenir (Tezkiretü’l-Huffâz, I, 21). Ebû Musa güzel sesiyle Kur’an okurken herkesi büyüler, Rasûlullah onu dinlerdi (İbn Sa’d, Tabakat,, IV/I, 80). Ebû Musa aynı zamanda muhaddistir. Üçyüzaltmış civarında hadis rivâyet etmiştir. Buhâri ve Müslim elli hadisini müşterek nakleder. Ebû Musa hayatında her zaman Rasûlullah’ı örnek almıştır. Gördüğünü veya duyduğunu aynen tatbik etmek istemiştir. Takvâya son derece önem veren Ebû Musa, hayâ ve temizliğe bilhassa düşkündü. “Hayâ imandan bir şubedir” demiştir (Ahmed b. Hanbel, Müsned, IV, 415). Hiçbir zaman servete, mala-mülke itibar etmedi. Ümmetin hayır ve menfaatinden başka bir şey düşünmedi. Fitnelerin dışında kalmak istedi. Cemel ve Sıffîn muhârebelerinin dışında kâldı. Fitneye karışan kardeşi Ebû Rahm’e şöyle demiştir: “Rasûlullah’tan şöyle dediğini duydum: ‘İki müslüman kılıçları ile karşılaşacak olurlar da biri diğerini katlederse ikisi de cehennemlik olur” (Ahmed b. Hanbel, Müsned, IV, 403). Oğlu Ebû Bürde bir gün aksırdığında babasının kendisine “Yerhamükellah” dememesinin sebebini şöyle anlatır: “Babam, Peygamber efendimiz’den, ‘Herhangi biriniz aksırdığı zaman eğer elhamdülillah derse ona yerhamükellah deyin, demezse siz de yerhamükellah demeyin ‘ diye buyurduğunu duydum” (Buhâri, Edeb, 137). Kalabalık bir cemaati vardı. Onlara Kur’ân dersi verirken şöyle derdi: “Kur’ân öyle bir şeydir ki, ona uyarsanız sizin için ecir, uymazsanız ağırlık ve yük olur. O halde ona uyunuz, o size uymasın. Zira Kur’ân kendisine uyanları cennete götürür, uymayanları da yüzüstü cehenneme sürükler” (el-Hılye, 1, 257).
Sait KIZILIRMAK
