İbâdet eden. Farzları ve vâcibleri yerine getirdikten sonra çeşitli nâfile ve yapılması sevab olan işlere de devam eden. Çokluk şekli, ubbâd’dır. Kur’ân-ı kerîmde meâlen buyruldu ki: Tevbe edenler, âbidler, hamd edenler (cihâd veya ilim öğrenmek için) seyahat edenler, rükû edenler, secde edenler, emr-i mârûf nehyi anil münker yapanlar ve Allahü teâlânın sınırlarını koruyanlar (yok mu? İşte onlar da Cennet ehlidir. Habîbim) Sen o mü’minlere dahi Cenneti müjdele. (Tevbe sûresi: 112) Allahü teâlânın haram kıldığı (yasak ettiği) şeylerden sakın, insanların en âbidi olursun. (Hadîs-i şerîf-Miftâh-un-necât) Âbidin en büyük maksadı, âhiret sevâbına kavuşmaktır. Âbid, ibâdetinden öyle zevk alır ki, ibâdetten bir an men’ edilse, onun için en büyük eziyet olur. Hattâ âbidlerden biri; ‘Ölümden korkmuyorum, ancak gece ibâdetime mâni olacak diye korkuyorum’ de miştir. Diğeri de; ‘Allahım mezarımda da bana ibâdet imkânlarını ihsân et’ diye duâ etmiştir. (İmâm-ı Gazâlî)
Âbit Nedir?
