Hz. Ömer (r.a.). Halife… Devlet Başkanı…. Sık sık kıyafet değiştirerek halkın arasına girer. Bir gece dolaşırken şehrin dışında küçük bir ışık pırıltısı görür. Mutlaka orada bir yaşayan vardır diyerek, ışığın parladığı yere ulaşır. Bakar, orada yaşlı bir kadın, üç çocuğu ile eski bir çadırda barınmaktadır.
Çocuklar :
– Anne açız… Yemek…
İhtiyar kadın çömleğin içine doldurduğu su ve bir kaç taşı karıştırırarak:
– Şimdi pişer, sabredin çocuklar.
Hz.Ömer (r.a.) selam vererek:
– Çocuklar neden ağlıyor?
Kadın:
– Yoksuluz evladım. Kimsemiz yok. Bugün yiyeceğimiz kalmadı. Çocuklar açlıktan ağlıyor. Ne yapacağımı şaşırdım. Çömleğe su ve taş koyup karıştırıyorum ki onları avutup susturayım. Halife bizim halimiz görmüyor. Allah’ın huzurundfa ondan davacı olacağım.
Hz.Ömer (r.a.) duygulanarak :
– Siz Halifeye söylemezseniz sizin bu halinizi nereden bilecek?
Kadın :
– Halife, idaresi altında bulunanların hallerini soracak, ihtiyaç içinde kıvrananların yardımına koşacaktır. Yoksa Allah ondan bu perişan halimizi sorar.
Bunun üzerine Hz.Ömer (r.a.) pür telaş Medine’ye dönüp bir çuval un ve bir miktar yağ alıp bizzat kendi sırtıyla taşır. Sonra hemen sıcak bir çorba hazırlatıp çocuklara yedirir. Daha sonra onların huzur içinde uyuduklarını görünce Allah’a hamdeder.İhtiyar kadına kendisinin Halife olduğunu bildirir ve onu Beytülmal’dan maaşa bağlar.
