YA’KUB: (Ar.) Er. 1. Erkek keklik. 2. İbranice, “Takib eden, izleyen”. -Hz. Yusuf (a.s.)’un babası ve Kur’an-ı Kerim’de ismi geçen 25 peygamberden (Hz. Ya’kub). Hz. İshak (a.s.)’ın oğlu. – Türk dil kuralına göre “b/p” olarak kullanılır.
YABAN: (Fars.) Er. 1. Yabancı. 2. Issız kır, ova, çöl, sahra. 3. Dışarı, başka ülke, gurbet. 4. Ekin tarlası.
YABAN GÜLÜ: (Fars.) Ka. 1. Kır gülü. Bozkır çiçeği. 2. Kuşburnu.
YABAR: (Tür.) Er. – Güzel koku, misk.
YABENDE: (Fars.) – Bulucu, bulan. Keşfeden. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YABGU: (Tür.) Er. – Eski Türk devletlerinde “hükümdar” anlamında kullanılan bir unvan.
YADE: (Fars.) Ka. – Hatıra.
YADİGAR: (Fars.) – Bir kimseyi ya da bir olayı anımsatan kimse. Bırakılan anı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YAFES: (Ar.) Er. – Hz. Nuh (a.s.)’un üçüncü oğlu. Tufandan sonra Hazar denizinin kuzeyine yerleşmiştir. Türk soyunun atası olduğu söylenir.
YAĞAN: (Tür.). – Yağmur, kar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YAĞIN: (Tür.) Er. 1. Yağmur. 2. Düşman yağı. 3. Yiğit. 4. Arka, sırt.
YAĞINALP: (Tür.) Er. – (bkz. Yağın).
YAĞIZ: (Tür.) Er. 1. Esmer. 2. Doru. 3. Yiğit. 4. Bakımlı hayvan.
YAĞIZALP: (Tür.) Er. – Esmer, güçlü yiğit.
YAĞIZBAY: (Tür.) Er. – Esmer kimse.
YAĞIZER: (Tür.) Er. – Esmer kimse.
YAĞIZHAN: (Tür.) Er. 1. Esmer hükümdar. 2. Yeğni, katı, cesur han.
YAĞIZKAN: (Tür.) Er. – Asil, soylu kan.
YAĞIZKURT: (Tür.) Er. – Esmer, güçlü, kuvvetli kimse.
YAĞIZTEKİN: (Tür.) Er. – Esmer, güçlü, erkek.
YAĞMUR: (Tür.) Ka. – Gökten damlalar halinde düşen su.
YAĞMURCA: (Tür.) Er. – Bir tür geyik. Dağ keçisi.
YAHŞİ: (Tür.) Er. 1. İyi, güzel, çok güzel. 2. Yiğit, yakışıklı. 3. Toy, deneyimsiz genç.
YAHŞİBAY: (Tür.) Er. – İyi tanınan, saygın kimse.
YAHŞİHAN: (Tür.) Er. – Genç, güzel hükümdar.
YAHYA: (İbr.) Er. – ‘Allah lütufkardır” anlamında. Kur’an-ı Kerim’de 5 yerde ismi geçen ve Zekeriyya (a.s.)’nın oğlu olan peygamber.
YAKAZAN: (Ar.) Ka. – (bkz. Yakzan).
YAKTIN: (Fars.) Er. – Kabak. Kavun, karvpuz, hıyar gibi toprakta uzanıp, yetişen bitki.
YAKUT: (Ar.) 1. Parlak kırmızı, şeffaf kıymetli taş. 2. Sibirya’nın kuzey kısmında yaşayan bir Türk kavmi. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YAKZAN: (Ar.) Er. – Uyanık, gözü açık.
YALABUK: (Tür.) Er. 1. Güzel, yakışıklı, sevimli. 2. Parlak, ışıltılı. Şimşek. 3. Çevik, atik, işgüzar. 4. Kavgada üstün gelen.
YALAP: (Tür.) Er. 1. Parıltı. 2. İvedi, hızlı, çabuk. 3. San renkli bir kuş. 4. Şimşek.
YALAVAC: (Tür.) Er. – Peygamber, elçi.
YALAZ: (Tür.) Er. 1. Alev. 2. Bayrak.
YALAZA: (Tür.) – Alev. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YALAZABEY: (Tür.) Er. – Ateş gibi.
YALAZALP: (Tür.) Er. – Alev gibi parlak yiğit.
YALAZAN: (Tür.) – Berk, şimşek. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YALAZAY: (Tür.) – Ayın kırmızı ışıklar açar hali. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YALÇIN: (Tür.) Er. 1. Sarp. 2. Düz kaygan. 3. Parlak, cilalı.
YALÇINER: (Tür.) Er. – (bkz. Yalçın). Çetin, sert ve yiğit.
YALÇINKAYA: (Tür.) Er. – bkz. Yalçın.
YALÇUK: (Tür.) Er. 1. Parlak, parlayan. 2. Elçi.
YALDIRAK: (Tür.) Er. – Ak, parlak, ışıltılı.
YALE: (Fars.) – Sığır boynuzu. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YALGIN: (Tür.) Er. 1. Serap, ılgın. 2. Alev.
YALIM: (Tür.) Er. 1. Alev, ateş. 2. Kılıç, bıçak vb. kesici yüzü. 3. Kaya. Sarp yer, uçurum. 4. Şimşek. 5. Kuvvet, kudret. 6. Onur, derece. 7. Çalım, gurur.
YALIN: (Tür.) 1. Gösterişsiz, sessiz, sade. 2. Alev, ateş. 3. Taş, büyük kaya. 4. Çıplak, örtüsüz. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YALINALP: (Tür.) Er. – (bkz. Yalın).
YALINAY: (Tür.) – (bkz. Yalın). Ayın en görkemli ve sade görüntüsü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YALINÇ: (Tür.) Er. – Karışık olmayan, sade, yalın, yapılması ve anlaşılması kolay olan.
YALKI: (Tür.) Er. 1. Yalın, tek. 2. Işın.
YALKIN: (Tür.) Er. – (bkz. Yalgın).
YALMAN: (Tür.) Er. 1. Kılıç, kama, bıçak, mızrak’ın ağzı veya ucu. 2. Sarp, dik. Eğik, eğinik.
YALTIR: (Tür.) Er. – Parlak, parlayan.
YALTIRAK: (Tür.) Er. 1. Işık, parıltı. 2. Kuyruklu yıldız.
YALTIRAY: (Tür.) Er. – (bkz. Yaltır). Ayın ışıltısı.
YALVAÇ: (Tür.) Er. – (bkz. Yalavaç).
YAMAÇ: (Tür.) Er. 1. Dağın ya da tepenin herhangi bir yanı. Karşı. Yan. 2. Yakın. 3. Bedel, karşılık.
YAMAN: (Tür.) Er. 1. Kötü, korkulan, şiddetli. 2. Cesur, güçlü. 3. İşbilir, kurnaz, becerikli.
YAMANER: (Tür.) Er. – Güçlü, cesur erkek.
YAMANÖZ: (Tür.) Er. – Özü güçlü olan.
YANAÇ: (Tür.) Er. – Yön, taraf.
YANAL: (Tür.) Er. 1. Yanda olan, yana düşen. 2. Alaca, değişik renkli. 3. Kırmızı pembe. 4. Nehir yatağı.
YANAR: (Tür.) Er. 1. Parlayan, parıldayan. 2. Kaplıca. 3. Aralık ve Ocak ayı.
YANIK: (Tür.) Er. 1. Yanmış olan, esmer. 2. Duygulu, dokunaklı. 3. Kavruk, gelişmemiş. 4. Aşık.
YANIKER: (Tür.) Er. – Aşık, vurgun kimse.
YANKI: (Tür.) – Sesin bir yere çarpıp geri dönmesiyle duyulan ikinci ses, ses yansıması. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YAPINCAK: (Tür.) Ka. – Seyrek taneli, kırmızı bereli bir üzüm türü.
YAPRAK: (Tür.) Ka. 1. Bitkilerde ekseriya klorofilli, yeşil renkli, çeşitli şekil ve yapıda olan soluk almaya yarayan uzantı. 2. Kitap yaprağı, varak.
YAREN: (Fars.) Er. – Arkadaş, dost, yakın dost.
YARIDİL: (Fars.) – Gönül arkadaşı, sevgili. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YARKAYA: (Tür.) Er. – Sarp, uçurumlu kaya.
YARKIN: (Tür.) – Şimşek, ışık, ışıklı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YARLIK: (Tür.) Er. 1. Buyruk, ferman. Yasa, kanun. 2. Yoksul, acınan. 3. Bağış, lütuf.
YARUK: (Tür.) Er. – Işık, aydınlık, parlaklık, parıltı.
YASA: (Tür.) Er. – Sevinç memnuniyet, beğenme ve alkış ifade eder; yaşasın, ömrü çok olsun, aferin.
YASAN: (Tür.) Er. 1. Tertip, düzen. 2. İmge, belirti. 3. Bir işi yapma isteği, karar. 4. Öngörü. 5. Baskın.
YASAVUL: (Tür.) Er. 1. Koruyucu muhafız. 2. İlhanlılar devrinde ordu müfettişliği yapan kimse. 3. Jandarma, polis.
YASEMİN: (Fars.) Ka. – Zeytingillerden, güzel kokulu ve ekseriya beyaz veya sarı çiçek açan sarılgan ağaççık (jasminum).
YASER: (Ar.) Er. – Bolluk, varlık, zenginlik, varlıklılık.
YASİN: (Ar.) Er. – Kur’an-ı Kerim’in 36. suresinin başlangıcı. Asıl manası bilinmemekle birlikte, “Ey insan, Ey Seyyid” gibi muhtelif anlamlar çıkarılmıştır.
YASUN: (Tür.) Er. 1. Tarz, üslup, töre. 2. Doğa, tabiat.
YAŞAM: (Tür.) – Doğumdan ölüme kadar geçen süre, hayat. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YAŞANUR: (Tür.) – (bkz. Yaşa). -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YAŞAR: (Tür.) – Doğan çocuğun uzun ömürlü olması dileğiyle konulan adlardır. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YAŞIK: (Tür.) Er. – Işık, parıltı, parlaklık.
YAŞIL: (Tür.) Er. 1. Yeşil. 2. Erkek ördek.
YAŞIN: (Tür.) 1. Işık, parlaklık. 2. Gizli. 3. Şimşek.
YATMAN: (Tür.) Er. – Boyun eğen, uysal, yumuşak başlı kimse.
YATUK: (Tür.) Er. 1. Kanun, santur vb. sazların genel adı. 2. Saklanan kullanılmayan şey. 3. Tembel.
YAVER: (Fars.) Er. – Yardımcı.
YAVEŞ: (Tür.) Er. 1. Ağırbaşlı, yumuşak huylu, sakin. 2. Şefkatli, sevecen.
YAVUZ: (Tür.) Er. 1. Yaman güçlü, güzel. 2. Sert, şiddetli, çetin, keskin. 3. Fevkalade, ala, müstesna. 4. Kötü, fena azgın. Yavuz Sultan Selim. Hilafetin Osmanlılara geçmesini sağlayan dokuzuncu Osmanlı padişahı.
YAVUZALP: (Tür.) Er. – (bkz. Yavuz). Çetin ve mücadeleci yiğit.
YAVUZAY: (Tür.) Er. – (bkz. Yavuz). Ayın en güzel hali.
YAVUZCAN: (Tür.) Er. – Güçlü kişiliği olan, kimse.
YAVUZER: (Tür.) Er. – Cesur, güçlü erkek.
YAVUZHAN: (Tür.) Er. – Güçlü hükümdar, hakan.
YAY: (Tür.) Er. 1. Ok atmaya yarayan, iki ucu arasına kiriş gerilmiş eğri ağaç ya da metal çubuk. 2. Burç.
YAYALP: (Tür.) Er. – (bkz. Yay). -Sportmen.
YAYBÜKE: (Tür.) Er. – (bkz. Yay).
YAYGIR: (Tür.) Er. – Gökkuşağı.
YAYLA: (Tür.) Ka. – Deniz yüzeyinden yüksek, yaz mevsiminde oturulan serin ve yüksek yerler.
YAZGAN: (Tür.) Er. – Yazan, yazar.
YAZGANALP: (Tür.) Er. – (bkz. Yazgan).
YAZGI: (Tür.) – Kader, alın yazısı. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YAZGÜLÜ: (Tür.) Ka. – Yazın açan gül.
YAZIR: (Tür.) Er. – Oğuzların, Bozok kolunun Ayhan soyundan gelen bir Türkmen boyunun adı.
YEDİER: (Tür.) Er. – (bkz. Yediger).
YEDİGER: (Tür.) Er. – Büyük ayı takım yıldızı.
YEDİVEREN: (Tür.) Ka. – Yılda her mevsim çiçek açan gül.
YEFA: (Ar.) – Yüksek yer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YEGAH: (Fars.) Ka. – Türk müziğinin en eski makamlarından bir terkib.
YEGAN: (Fars.) Er. – Tekler, birler.
YEGANE: (Fars.) Ka. – Biricik, tek.
YEĞİN: (Tür.) Er. 1. Zorlu, katı, şiddetli. 2. Baskın, üstün. Yiğit, güçlü, çalışkan. 3. Bereketli, bol. 4. İyiliği seven. 5. Yakışıklı, güzel, ince. 6. Uygun yerinde.
YEĞİNER: (Tür.) Er. – (bkz. Yeğin).
YEĞREK: (Tür.) Er. 1. İyilik sever. 2. Güzel. 3. Fazla, çok.
YEHUD: (Ar.) Er. – Yahudi, Hz. Ya’kub’un oğlu Yahuda soyundan gelenler, İsrailoğulları.
YEHUDA: (Ar.) Er. – Hz. Ya’kub’un on iki oğlunun en büyüğü.
YEKÇEŞME: (Fars.) Ka. 1. Tek gözlü. 2. (Tür.) Güneş.
YEKDANE: (Fars.) Ka. 1. Eşi benzeri olmayan, tek. 2. Bir çeşit gerdanlık.
YEKPARE: (Fars.) Ka. – Tek parça, bütün, som.
YEKRENG: (Fars.) Ka. 1. Bir renkte olan. 2. Sözünün eri olan. 3. Meşhur bir çeşit lale.
YEKRU: (Fars.) Er. 1. Bir yüzlü, iki yüzlü olmayan. 2. Güvenilir dost.
YEKRUYE: (Fars.) Ka. – (bkz. Yekru).
YEKSAN: (Fars.) 1. Düz. 2. Bir, beraber. 3. Her zaman, bir düzeyde. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YEKSARE: (Fars.) Ka. – (bkz. Yekser).
YEKSER: (Fars.) Er. 1. Yalnız başına. 2. Bir baştan bir başa. 3. Ansızın, nagehan.
YEKTA: (Fars.) Er. 1. Tek, yalnız. 2. Eşsiz, benzersiz.
YELAL: (Tür.) Er. – Rüzgar, yel, esinti.
YELDÂ: (Fars.) Ka. – Uzun ve siyah şey. Şeb-i yelda; uzun gece.
YELDAN: (Tür.) Er. – Hızlı, süratli.
YELEN: (Tür.) Er. 1. Arzu, istek. 2. Fırtına.
YELER: (Tür.) Er. – Yel gibi hızlı, çabuk kimse.
YELESEN: (Tür.) Er. – Yel gibi hızlı, çabuk.
YELİZ: (Tür.) Ka. – Güzel, havadar, aydınlık.
YELMEN: (Tür.) Er. – Aceleci, hızlı davranan, canı tez kimse.
YELTEKİN: (Tür.) Er. – (bkz.Yeler).
YENAL: (Tür.) Er. – Galip gelmek, zafer kazanmaktan emir.
YENAY: (Tür.) – Yeni ay, hilal-i ayça. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YENBU: (Ar.) – Pınar, çeşme, kaynak. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YENER: (Tür.) – Üstün gelen, kazanan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YENGİ: (Tür.) Er. – Zafer, utku, yenme, alt etme.
YENİSEY: (Tür.) Er. – Eski SSCB’de 3800 km uzunluğundaki ırmak.
YENİSU: (Tür.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YEREL: (Tür.) – Belirli bir yer ile ilgili olan, örf. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YERGİN: (Tür.) Er. – Hüzünlü, tasalı, kaygılı.
YERHUM: (Ar.) Er. – Erkek kartal.
YERSEL: (Tür.) – Yere ait, yerle ilgili. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YERTAN: (Tür.) Er. – Güneşin ilk ışıklan.
YESAR: (Ar.) Er. 1. Varlık, zenginlik. 2. Sol, sol tarafı.
YESARET: (Ar.) Ka. 1. Kolaylık. 2. Zenginlik.
YESÂRİ: (Ar.) Er. 1. Sol, solla ilgili, sol tarafa ait. 2. Zenginlikle ilgili.
YESÜGEY: (Tür.) Er. – Cengiz Han’ın babası, Kubilay Han’ın kardeşi olan Türk- Moğol hükümdarı.
YEŞİL: (Tür.) Ka. 1. San ile mavinin karışımından oluşan, çoğu bitki yapraklarında görülen renk. 2. Genç, taze. 3. Koyu al renkte at. 4. Yeşil başlı yaban ördeği.
YEŞİM: (Ar.) Ka. – Açık yeşil ve pembe renkli, kolay işlenen, değerli bir taş.
YETEN: (Tür.) 1. Yetişen, ulaşan. Olgun, olgunlaşan. 2. Süresi dolan, günü gelen. 3. Tüm canlılar, herkes. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YETENER: (Tür.) Er. – Olgun erkek.
YETER: (Tür.) – Sonuncu olması istenen çocuklara verilen adlardır. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YETİK: (Tür.) Er. 1. Yetişmiş, erişmiş, büyümüş. Bilgili, olgun. 2. Güç işleri başaran, becerikli. 3. Delikanlı. 4. İri, büyük.
YETİŞ: (Tür.) – Amacına ulaş, isteğine kavuş. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YETİŞEN: (Tür.) – Ulaşan, kavuşan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YETKİN: (Tür.) – Gerekli olgunluğa erişmiş olan, ergin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YETKİNER: (Tür.) Er. – Olgun, kişilikli bilge.
YEZDAN: (Fars) 1. Zerdüştlerin iyilik tanrısı. 2. Allah. – İsim olarak kullanılmaz.
YEZİD: (Ar.) Er. – Emevi halifesi Muaviye’nin 3. oğlu.
YIBAR: (Tür.) Er. – Misk, amber, güzel koku.
YİĞİT: (Tür.) Er. 1. Güçlü, yürekli, kahraman, alp 2. Delikanlı, genç, erkek. 3. Gözüpek, düşüncelerini açıkça söylemekten kaçınmayan kimse.
YİĞİTCAN: (Tür.) Er. – Güçlü, korkusuz, kahraman.
YİĞİTER: (Tür.) Er. – (bkz. Yiğit-can).
YİĞİTHAN: (Tür.) Er. – Yiğit, cesur hakan.
YİĞİTKAN: (Tür.) Er. – Güçlü, cesur soydan gelen.
YILDANUR: (Tür.) Ka. – Seneyi aydınlatan, ışık saçan.
YILDIKU: (Tür.) Ka. 1. Yıldız. 2. Ünlü Hun hükümdarı Atilla’nın son karısı.
YILDIR: (Tür.) Er. – Parlak, parlayan, ışıklı ışık.
YILDIRALP: (Tür.) Er. – (bkz. Yıldır).
YILDIRAN: (Tür.) Er. – Parlayan, ışıldayan, ışık saçan.
YILDIRAY: (Tür.) Er. – Parlak, ışık saçan ay.
YILDIRIM: (Tür.) Er. 1. Büyük ışık parlaması ve gök gürültüsüyle ortaya çıkan bulutlar arasında veya buluttan yere elektrik boşalması, saika. 2. Şiddetli, süratli, çabuk! Yıldırım harekatı. Ünlü Osmanlı padişahı: Yıldırım Bayezid.
YILDIZ: (Tür.) Ka. 1. Geceleri gökte çıplak gözle ışıklı bir nokta olarak görülen gök cismi, necm, kevkeb, si-tare, ahter. 2. Bir noktadan çevreye beş veya daha fazla çıkıntısı olan köşeli. 3. Baht, talih. 4. Mesleğinde çok parlamış kimse ve daha çok parlamış kimse, sinema sanatçısı. 5. Kuzey (Denizcilikte).
YILDIZHAN: (Tür.) Er. – Yıldızların hakanı.
YILHAN: (Tür.) Er. – Yıl – han.
YILKAN: (Tür.) Er. – Yıl – kan.
YILMA: (Tür.) Er. – Vazgeçme, korkma, doğru yoldan yürümekten ayrılma, yılma.
YILMAZ: (Tür.) Er. – Yılmayan, bıkmayan, azimli, sebatlı.
YILŞEN: (Tür.) Ka. – (bkz. Yıldanur).
YOĞUN: (Tür.) Er. 1. Oylumuna oranla ağırlığı çok olan. 2. Dolu, sık. 3. Kalabalık. 4. İri, kaba, kalın.
YOĞUNAY: (Tür.) Er. – (bkz. Yoğun).
YOLAÇ: (Tür.) Er. – Yol gösteren, kılavuz.
YONCA: (Tür.) Ka. – Baklagillerden, kırmızı veya mor çiçek açan, çayır bitkisi.
YORDAM: (Tür.) 1. Kılavuz, rehber. 2. Beceri, yatkınlık. 3. Gelenek, görenek. 4. Anlayış, yerinde davranış. 5. Kural, yöntem, düzen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YORUÇ: (Tür.) Er. – Komutan, kumandan.
YOSUN: (Tür.) – Çoğu sularda yetişen, ilkel yapıdaki bitkilerin genel adı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YÖNAL: (Tür.) Er. – Yönünü, cepheni al.
YÖNER: (Tür.) Er. – (bkz. Yönal).
YÖNET: (Tür.) Er. 1. Uygun, doğru. 2. İyi, güzel. 3. Uysal. 4. Becerikli, yatkın. 5. Biçim, tarz, usul.
YÖNTEM: (Tür.) 1. Yol, tarz, metod. 2. Yetenek. 3. Uygun, kolay. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YÖRÜK: (Tür.) Er. 1. Göçebe. 2. Çabuk yürüyen, hızlı. 3. Hayvancılıkla geçinen göçebe Oğuz Türkleri.
YULA: (Tür.) 1. Meşale. Kandil. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YULUĞ: (Tür.) 1. Mutlu, mesut. 2. Hak, adalet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YUMLU: (Tür.) 1. Uğurlu, kutlu. 2. Kutsal, mübarek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YUMUK: (Tür.) Ka. 1. Açılmamış çiçek, gül goncası. 2. Uysal, sessiz, ağırbaşlı.
YUMUŞ: (Tür.) – İş, güç çalışma. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YUNUS: (Ar.) Er. 1. Ilık ve sıcak denizlerde yaşayan, memeli hayvan. 2. Bir takım yıldızın adı. 3. Uzun müddet bir balığın karnında kaldığı rivayet edilen ve Kur’an-ı Kerim’de ismi geçen 25 peygamberden birisi. Hz. Yunus (a.s.). Kur’an-ı Kerim’in 10. suresi.
YURA: (Tür.) Er. – Dağ sırtı.
YURDAER: (Tür.) Er. – Yurdu için doğmuş kimse.
YURDAGÜL: (Tür.) Ka. – Ülkene gül. İlken için yararlı ol.
YURDANUR: (Tür.) Ka. – Yurduna, ülkene ışık saç, aydınlat.
YURDAŞEN: (Tür.) – Yurdu şenlendiren. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YURDAY: (Tür.) – Yurdu aydınlatan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YURDCAN: (Tür.) Er. – Yurda canlılık veren.
YURDUSEV: (Tür.) Ka. – Ülkeni, yurdunu sev.
YURT: (Tür.) Er. 1. At, kısrak. At sürüsü. 2. Orman.
YURTSEVEN: (Tür.). – Yurdunu milletini seven. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YURTSEVER: (Tür.) Er. – (bkz. Yurtseven).
YUSUF: (Ar.) Er. 1. Hz. Ya’kub (a.s.)’un oğlu olan peygamber Hz. Yusuf. 2. İbranice; inleyen, ah eden, inilti.
YUŞA: (Tür.) Er. – Tarihlerde, Peygamber olduğu rivayet edilen Yûşa b. Nün.
YÜCE: (Tür.) – Yüksek, büyük, ulu, bala. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YÜCEALP: (Tür.) Er. – Büyük, ulu yiğit.
YÜCEL: (Tür.) – Yüksel, yüce bir duruma gel, başarı kazan, ilerle. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YÜCELAY: (Tür.) – (bkz. Yücel). -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YÜCELEN: (Tür.) Er. – Yükselen, yüce bir duruma gelen, ilerleyen.
YÜCESAN: (Tür.) Er. – Saygın bir adı olan.
YÜCESOY: (Tür.) Er. – Saygın, ulu, soylu.
YÜCETEKİN: (Tür.) Er. – (bkz. Yüce).
YÜKSEL: (Tür.) – Yükseklere çık, yücel, basan kazan, ilerle. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
YÜMİN: (Ar.) Er. 1. Uğur, mutluluk. 2. Bereket.
YÜMNA: (Ar.) Ka. – Sağ taraf.
YÜMNİ: (Ar.) Er. 1. Uğurlu, becerikli. İşi sağ eliyle gören. Kıyamet gününde kitabını sağ tarafından alacak olan. 2. Uğura ait, uğurla ilgili.
YÜMNİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Yümni).
YÜRÜK: (Tür.) Er. – (bkz. Yörük). 1. Çabuk ve hızlı yürüyen. 2. Tarihte yeniçerilere katılan yaya asker. 3. Hızlı koşan at.
YÜRÜKER: (Tür.) Er. – (bkz. Yürük).
YÜSR: (Ar.) Er. 1. Kolaylık, rahat. 2. Zenginlik.
YÜSRA: (Ar.) Ka. – Sol taraf.
YÜZÜAK: (Tür.) Er. – Dürüst, namuslu, doğru, suçsuz kimse.
