ÜBAB: (Ar.) Er. – Şiddetli, taşkın sel suyu.
ÜBABE: (Ar.) Ka. – (bkz. Übab).
ÜBEY: (Ar.) Er. – Sahabedendir. Übey b. Ka’b.
ÜBEYDULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ınkulu.
ÜBEYD: (Ar.) Er. Köle, kölecik, kul.- Türk dil kuralına göre “d/t” olarakkullanılır.
ÜBEYDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Übeyd).
ÜBHET: (Ar.) Er. – Büyüklük, ululuk.
ÜÇEL: (Tür.) 1. Yüce, yüksek. 2. Arka. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜÇER: (Tür.) Er. – Üç er.
ÜÇGÜL: (Tür.) Ka. 1. Yaban yoncası. 2. Üç gül.
ÜÇOK: (Tür.) Er. – Oğuz destanına göre sol kolda bulunan 12 Oğuz boyuna verilen ad.
ÜFTADE: (Fars.) Ka. 1. Düşmüş,düşkün. 2. Aşık.
ÜFTADEGİ: (Fars.) Er. – Düşkünlük.
ÜGE: (Tür.) – Ünlü, şöhretli. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜKE: (Tür.) – Onur, şeref. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜKSÜM: (Ar.) Ka. – Çayırı, çimeni çok güzel bahçe.
ÜLEZ: (Tür.) 1. Batmakta olan güneş. 2. Salgın. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLFER: (Ar.) – Büyük su, ırmak. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLFET: (Ar.) 1. Alışma, kaynaşma. 2. Görüşme, konuşma. 3. Dostluk, arkadaşlık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLGEN: (Tür.) 1. Yüce, yüksek, ulu. 2. İyilik tanrısına verilen ad. – İsim olarak kullanılmaz.
ÜLGENALP: (Tür.) Er. 1. Yüce, ulu,yiğit. 2. Ülgen – alp.
ÜLGENER: (Tür.) Er. Yüce, ulu kimse. – Ülgen – er.
ÜLGER: (Tür.) – Kumaş vb. şeylerdeki ince tüy. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLGÜ: (Tür.) Er. 1. Yakışıklı kimse. 2. Pay, hisse. 3. Tutum, tavır.
ÜLKE: (Tür.) 1. Bir devletin egemenliği altında bulunan yerlerin tümü. 2. Yurt, vatan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKEM: (Tür.) Yurdum, vatanım. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKEN: (Tür.) – Senin yurdun, senin vatanın. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKENUR: (Tür.) – Yurdunu aydınlatan ışık. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKER: (Tür.) – Boğa burcunda yedi yıldızdan biri. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKÜ: (Tür.) – Amaç edinilen, ulaşılmak istenilen şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKÜM (Tür.) – Amacım, ulaşmak istediğim şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLKÜMEN: (Tür.) Er. – Ülküsü olan. bir ülküye bağlı olan kimse.
ÜLKÜSEL: (Tür.) – Ülkü ile ilgili, ülkü niteliğinde. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜLMEN: (Tür.) Er. – Denizci, deniz adamı.
ÜMERA: (Ar.) Er. – Beyler, emirler.
ÜNAN: (Ar.) – İnleme, nalan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSA: (Ar.) Ka. – Kadın, kız, nisa.
ÜMİT: (Fars.) – (bkz. Umut). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜMMET: (Ar.) – Bir peygambere inananların hepsi. İslam dinine bağlı olanların hepsine verilen ad.
ÜMMİYE: (Ar.) Ka. – Anneye ait,anneyle ilgili.
ÜMMÜHAN: (Ar.) Ka. – Hükümdar anası.
ÜMNİYE: (Ar.) Ka. 1. Umut. 2. İstek, arzu. 3. Niyet.
ÜMRAN: (Tür.) – (bkz. Ümran). -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNAL: (Tür.) 1. Adın duyulsun, tanın, ün kazan. 2. Ün al. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNALAN: (Tür.) Er. – Adı duyulmuş, ün kazanmış.
ÜNALDI: (Tür.) Er. – Ün aldı.
ÜNALMIŞ: (Tür.) Er. – Ün ve şan kazanmış.
ÜNALP: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü, yiğit.
ÜNAY: (Tür.) – Ay gibi tanınmış, ünü parlak, şöhretli.
ÜNEK: (Tür.) Er. 1. Kahraman, yiğit. 2. Ünlü tanınmış.
ÜNER: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü yiğit.
ÜNGÖRMÜŞ: (Tür.) Er. – Ün görmüş.
ÜNGÜN: (Tür.) Er. – Ün gün.
ÜNGÜR: (Tür.) Er. – Mağara.
ÜNKAN: (Tür.) Er. – Tanınmış soydan gelen, soylu kan.
ÜNLEM: (Tür.) – Ses, seda, çağrı. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNLÜ: (Tür.) – Tanınmış, adı duyulmuş şöhretli, şanlı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNLÜER: (Tür.) Er. – Tanınmış, ünlü kimse.
ÜNLÜOL: (Tür.) Er.- Adın duyulsun, ün kazan.
ÜNLÜSOY: (Tür.) Er. – Tanınmış soydan gelen.
ÜNSAÇ: (Tür.) Adın duyulsun, ünlen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSAL: (Tür.) – Adın duyulsun. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSAN: (Tür.) – (bkz. Ünsal). – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSEV: (Tür.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSEVEN: (Tür.) – Ün seven. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSEVER: (Tür.) – Ün sever. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSEVİN: (Tür.) – Ün sevin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNSİ: (Ar.) Er. 1. Alışmış, sokulgan.2. Arkadaş, dost.
ÜNSİYYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ünsi).
ÜNÜVAR: (Tür.) 1. Ünü var. 2. Ünlü tanınmış. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNVER: (Tür.) – Ünlen, tanınmış ol, insan ol. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜNVERDİ: (Tür.) Er. – Ün verdi. -(bkz. Ünver).
ÜNVEREN: (Tür.) Er. – Ün veren.
ÜNZİL: (Ar.) Er. – Gönderilmiş, indirilmiş, inzal olunmuş.
ÜNZİLE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ünzil).
ÜRMEGÜL: (Tür.) Ka. – Sarmaşık.
ÜRÜN: (Tür.) 1. Üretilen, yararlı şey, topraktan elde edilen. 2. Yapıt, eser.3. Sık orman. 4. Çokluk, bolluk. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜRÜNAY: (Tür.) Ka. – Ürün ay.
ÜRÜNDÜ: (Tür.) Er. – Seçilmiş, seçkin.
ÜRÜNDÜBAY: (Tür.) Er. – (bkz. Üründü).
ÜSGEN: (Tür.) Er. 1. Yüksek. 2. Gelişmiş.
ÜSTAM: (Ar.) Er. 1. Altın veya gümüşten yapılmış at eyeri. 2. Emin, güvenilir.
ÜSTAY: (Tür.) Er. – Ay gibi yüksek yüce.
ÜSTEK: (Tür.) Er. – Yüksek, yüce.
ÜSTEL: (Tür.) Er. – (bkz. Üstek).
ÜSTER: (Tür.) Er. – Çok değerli kimse.
ÜSTÜN: (Tür.) 1. Benzerlerine göre daha yüksek bir düzeyde olan, onları geride bırakan. 2. Yenen, galip gelen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÜSTÜNBAY: (Tür.) Er. 1. Üstün bay. 2. Seçkin, başarılı kimse.
ÜSTÜNDAĞ: (Tür.) Er. – Üstün dağ.
ÜSTÜNER: (Tür.) Er. – Üsten – er.
ÜVEYS: (Ar.) Er. – İsteyen, arzu eden.
ÜZER: (Tür.) Er. 1. Üst. 2. Kaymak. 3. Faiz. – Can sıkıcı, üzücü.
ÜZEYİR: (Ar.) Er. – Kur’an-ı Kerim’de adı geçen, peygamber olup olmadığı konusunda ihtilaflı görüşler bulunan kişi. Tevbe suresi 30. ayette ismi geçer.
ÜZÜM: (Tür.) Ka. – Asmanın taze ya da kuru olarak yenen ve salkım durumunda bulunan meyvesi.
