İsim anlamları – Ö
ÖCAL: (Tür.) Er..- Yapılan kötülüğün acısını çıkar, öcünü al.
ÖCALAN: (Tür.) Er. – İntikam alan.
ÖDÜL: (Tür.) l Bir basan ya da iyilik karşısında verilen armağan. 2. Yarışma veya müsabakalarda bir tarafın, kazanana verdiği hediye, mükafat. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖGE: (Tür.) 1. Çok akıllı. Yaşlı kimse. 2. Bir ulusun büyüğü, ileri geleni. 3.. Hekim. 4. Ün, şöhret. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖGEDAY: (Tür.) Er. 1. Çok akıllı, bilgili. 2. Moğol hükümdarı Cengiz Han’ın oğlu.
ÖGER: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili kimse.
ÖGET: (Tür.) – Beğenilen, aranılan, övülen, iyi güzel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖGETÜRK: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili Türk.
ÖĞÜN: (Tür.) 1. Kendini yücelt, gurur duy. 2. Zaman vakit. 3. Kez, defa. 4. Önde, ileride olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖĞÜT: (Tür.) – Bir kimseye yapması ya da yapmaması gereken şeyler için söylenen söz. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖKE: (Tür.) Er. – (bkz. Öge).
ÖKER: (Tür.) Er. – Akıllı kimse.
ÖKKEŞ: (Ar.) Er. 1. Erkek örümcek. 2. Bir dağ adı.
ÖKLÜ: (Tür.) Er. – Akıllı.
ÖKMEN: (Tür.) Er. – Akıllı, zeki, bilgili kimse.
ÖKMENER: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili kimse.
ÖKTEM: (Tür.) Er. – Güçlü, onurlu, gösterişli, korkusuz.
ÖKTEMER: (Tür.) Er. – (bkz. Öktem).
ÖKTEN: (Tür.) Er. – Akıllı, bilgili, fazıl, kahraman, cesur.
ÖKTÜRK: (Tür.) Er. – Akıllı, güçlü Türk.
ÖMER: (Ar.) Er. – İslam Devleti’nin II. Halifesi Ömer b. Hattab. Dünya durdukça adaletinden dolayı ondan bahsedilecek. Cennetle müjdelenmiştir. Hak ile Batılı çok iyi ayırt edebilen bir alim olduğu için Ömeru’1-Faruk adını almıştır.
ÖMÜR: (Ar.) 1. Hayat müddeti, yaşama süresi. 2. Hayat, dirilik. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖMÜRAL: (a.t.i.) Er. – Uzun ömürlü ol.
ÖMÜRCAN: (a.t.i.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNAL: (Tür.) Er. – İleri git, lider ol anlamında.
ÖNAY: (Tür.) – Ayın ilk günlerindeki hali, hilal. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNAYDIN: (Tür.) Ka. – Ön aydın.
ÖNCEL: (Tür.) 1. Birine göre kendinden önce yerini tutmuş olan kimse. 2. Bizden önce yaşamış olanlar. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNCÜBAY: (Tür.) Er. – Klavuz, rehber, önder kişi.
ÖNDER: (Tür.) – Bir davada, fikri siyasi bir harekette önde giden, önayak olan, kitleyi idare eden kimse, lider, şef. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNEL: (Tür.) – Bir işin tamamlanması için verilen süre, vade, mühlet. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNEN: (Tür.) – Hak, adalet. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNER: (Tür.) 1. Önde gelen, başta gelen. 2. Yön. 3. Sıra. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGAY: (Tür.) – Jüpiter gezegeni. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGEL: (Tür.) Er. – Ağır başlı.
ONGEN: (Tür.) – Basan, zafer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGÜ: (Tür.) Er. 1. İlk, önce, önceki. 2. Direnme, inat.
ÖNGÜL: (Tür.) 1. Direnen, inatçı kimse. 2. Ön ayak olan, teşvik eden. 3. Kılavuz. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖNGÜT: (Tür.) Er. 1. Saklanarak yanaşma, izinden yürüme. 2. Hücum etmek için elverişli yer.
ÖNKAL: (Tür.) Er. – Ön kal.
ÖNNUR: (Tür.) Ka. – Ön nur.
ÖNSAL: (Tür.) Er. – Ön sal.
ÖNSOY: (Tür.) Er. – İlk soy.
ÖNÜR: (Tür.) – Kendinden önceki, eski. Öne geçen, ileriye giden. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖREN: (Tür.) 1. Eski yapı ya da kent kalıntısı. 2. Şehir kent. Köy. 3. Bitek ova. 4. Ormanlık yer. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖRENEL: (Tür.) Er. – Cömert ve geniş el.
ÖRENER: (Tür.) Er. – Geniş, güven veren yiğit.
ÖRENGÜL: (Tür.) Er. – Yaban gülü.
ÖRGEN: (Tür.) Er. 1. Organ. 2. İnce halat, urgan.
ORSAN: (Tür.) Er. – Yüce adı olan.
ÖRSEL: (Tür.) Er. – Ör sel.
ÖTÜKEN: (Tür.) Er. 1. Oğuz destanında Tiyenşan dağlarıyla Orhun havzası arasında bulunduğu belirtilen, ormanlık kutsal bölge. 2. Moğolca’da yer Tanrıçası. – İsim olarak kullanılmaz.
ÖVEÇ: (Tür.) Er. – 2, 3 yaşındaki erkek koyun.
ÖVÜNÇ: (Tür.) – Övünmeye yol açan, övünülecek şey. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖYMEN: (Tür.) Er. – Evcimen, evine bağlı.
ÖZ: (Tür.) 1. Bir kimsenin betiği, manevi varlığı. 2. Bir şeyin temel öğesi. 3. Kan bağı ile bağlı olan. 4. Katıksız, an. 5. Çay, dere. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZAK: (Tür.) Er. – Öz ak. Özü temiz, doğru kimse.
ÖZAKAN: (Tür.) Er. – Öz akan.
ÖZAKAY: (Tür.) – Öz akay. Özü temiz kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZAKIN: (Tür.) Er. – Öz akın.
ÖZAKINCI: (Tür.) Er. – Öz akıncı.
ÖZAKTUĞ: (Tür.) Er. – Beyaz tuğ.
ÖZAL: (Tür.) Er. – Öz al.
ÖZALP: (Tür.) Er. – Özünde yiğit olan kimse.
ÖZALPMAN: (Tür.) Er. – Özünde yiğit olan kimse.
ÖZALPSAN: (Tür.) Er. – Yiğitliğiyle tanınan kimse.
ÖZALTAN: (Tür.) – Sabah seher vöaktinde göğün kızıllaşarak aydınlanması. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZALTAY: (Tür.) Er. – Altaylara mensup. Öztürk.
ÖZALTIN: (Tür.) – Özü altın gibi değerli olan kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZALTUĞ: (Tür.) Er. – Kırmızı tuğ.
ÖZAN: (Tür.) Ka. – Öz an.
ÖZARI: (Tür.) – Arı gibi çalışkan kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZARKIN: (Tür.) Er. – Öz arkın.
ÖZASLAN: (Tür.) Er. – Aslan gibi güçlü, soylu kimse.
ÖZATA: (Tür.) Er. – Ata ve Öz kelimelerinden birleşik isim.
ÖZATAY: (Tür.) Er. – Özü herkesçe tanınan kimse.
ÖZAY: (Tür.). – Özü ay gibi temiz, parlak, aydınlık kimse.
ÖZAYDIN: (Tür.) – Özü temiz, aydınlık kimse. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBAL: (Tür.) Er. – Balın özü. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBALA: (Tür.) Er. – Öz çocuk.
ÖZBAŞ: (Tür.) Er. – Öz baş.
ÖZBAŞAK: (Tür.) Ka. – Öz başak.
ÖZBATU: (Tür.) Er. – Öz batu.
ÖZBAY: (Tür.) Er. – Yiğit, Türk Alpi.
ÖZBEK: (Tür.) 1. Yiğit, cesur, özü güçlü. 2. Orta Asya’da yaşayan bir Türk boyu ve bu boydan olan kimse. 3. Dere, çay. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBEKKAN: (Tür.) Er. – Özbek soyundan gelen.
ÖZBEN: (Tür.) – Soyluluk ve asalette öz, temel. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBERK: (a.f.i.) Er. – Özü güçlü kimse.
ÖZBEY: (Tür.) Er. – (bkz. Özbay).
ÖZBİL: (Tür.) – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLEK: (Tür.) – Güçlü bilek. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLEN: (Tür.) – Kendisi bilen, kendiliğinden bilen. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLGE: (Tür.) – Bilgelik taşıyan. Doğasında bilgelik bulunan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLGİN: (Tür.) – Öz bilgin. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİLİR: (Tür.) – Asıl bilgiye ulaşan, temel bilgi sahibi. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZBİR: (Tür.) Er. – Soy, temel, asıl birliği.
ÖZBOĞA: (Tür.) Er. – Öz boğa.
ÖZCAN: (Tür.) – Candan, samimi, içten. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZCANAN: (t.f.i.) Ka. – Kişiye en yakın, sevgili.
ÖZCEBE: (Tür.) Er. – Zırh, cevşen, silah, mühimmat işleriyle uğraşan.
ÖZÇAM: (Tür.) Er. – Öz çam.
ÖZÇELİK: (Tür.) Er. – Özü çelik gibi sert ve güçlü.
ÖZÇEVİK: (Tür.) Er. – Canlı, çevik, hareketli kimse.
ÖZÇIN: (Tür.) Er. – Özü doğru, saf, temiz kimse.
ÖZÇINAR: (Tür.) Er. – Öz çınar.
ÖZDAĞ: (Tür.) Er. – Öz dağ.
ÖZDAL: (Tür.) – Öz dal. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDAMAR: (Tür.) Er. – Öz damar.
ÖZDEĞER: (Tür.) Er. – Bir şeyin gerçek değeri.
ÖZDEK: (Tür.) Er. 1. Temel, esas, kök. 2. İç, öz, çekirdek. 3. Madde.
ÖZDEL: (Tür.) – Hediye. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDEMİR: (Tür.) Er. – Özü demir gibi güçlü.
ÖZDEN: (Tür.) 1. Soyca temiz, köleliği olmayan, özgür. 2. Özle, özvar-lıkla, gerçekle ilgili. 3. Suların geçtiği yer, su geçidi. 4. Özsu. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDENER: (Tür.) Er. – Özden er.
ÖZDEREN: (Tür.) Ka. – Öz deren.
ÖZDEŞ: (Tür.) – Her türlü nitelik bakımından eşit olan, benzer olan. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDİL: (Tür.) Er. – Gönülden, içten.
ÖZDİLEK: (Tür.) – Candan dilenen dilek. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZDİLMAÇ: (Tür.) Er. – Tercüman, çevirmen.
ÖZDİNÇ: (Tür.) Er. – Özlü, canlı, dinç olan kimse.
ÖZDİNÇER: (Tür.) Er. – Özü canlı, dinç olan kimse.
ÖZDOĞA: (Tür.) Er. – Gerçek, bozulmamış tabiat.
ÖZDOĞAL: (Tür.) Er. – Öz doğal.
ÖZDOĞAN: (Tür.) Er. – Öz doğan.
ÖZDOĞRU: (Tür.) Er. – Özünden temiz, dürüst kimse.
ÖZDORU: (Tür.) Er. – Öz doru.
ÖZDORUK: (Tür.) Er. – Zirve. Yüksek şahsiyet.
ÖZDURAN: (Tür.) Er. – Öz duran.
ÖZDURDU: (Tür.) Er. – Öz durdu.
ÖZDURU: (Tür.) Er. – Özü duru, katıksız olan.
ÖZEK: (Tür.) 1. Güç. 2. Çalışkan. 3. Küçük dere. 4. Ağacın, bitkinin özü, içi. Bitki filizi. 5. Bir şeyin ortası. 6. Sel yarıntısı. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.
ÖZEKAN: (Tür.) Er. – Öze kan.
