İsim anlamları – R

RABBANİ: (Ar.) Er. 1. Allahla ilgili. 2. Kendini bütün varlığıyla Allah’a teslim eden. Putçu inanıştan uzak, şalin amel işleyen, Allah’tan geleni kabul edip, O’nun dinine muhalif olana karşı çıkan.

RABIT: (Ar.) Er. – Rabteden, bağlayan, birleştiren. Nefsini dünyadan menedip ahirete bağlamış olan.

RABITA: (Ar.) Ka. 1. İki şeyi birbirine bağlayan şey, bağ. 2. Münasebet, ilgi. 3. Bağlılık, mensub olma. 4. Sıra, tertip, usul, düzen.

RABİ: (Ar.) Er. – Dördüncü.

RABİA: (Ar.) Ka. 1. Dördüncü. Saatteki salisenin 2. Tanzimattan sonra memurlukta kolağası derecesinde bir rütbe. 3. Ünlü kadın mutasavvuf.

RABİH: (Ar.) Er. – Yararlı, kazançlı, karlı.

RÂCİ: (Ar.) 1. Rica eden, yalvaran, dileyen. 2. Dönen, geri gelen. 3. Nis-bet ve ilgisi bulunan, dokunan.

RACİFE: (Ar.) Ka. – Sur’un kıyamette bütün canlıları öldürecek olan ilk üflenişi.

RACİH: (Ar.) Er. – Değerli, üstün. Fıkıhta: Delil ve Burhanların tercihinde delili öncelik kazanan taraf.

RACİYE: (Ar.) Ka. 1. Rica eden, yalvaran. 2. Umutlu.

RADİ: (Ar.) Er. – Boyun eğen, kabul eden, rıza gösteren.

RADİFE: (Ar.) Ka. – Kıyamette üfürülecek surun ikincisi

RADİYE: (Ar.) Ka. – Rıza gösteren, kabul eden, boyun eğen.

RAFET: (Ar.) Er. – Acıma, merhamet etme, esirgeme anlamında. Kur’an-ı Kerim’de Nur suresi 2. ayet. Hadid suresi 27. ayette geçmekledir.

RAFEDDİN: (Ar.) Er. – İslam dininin vermiş olduğu acıma, esirgeme duygusu. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.

RAFIZ: (Ar.) Er. – Bırakan, salıveren.

RÂFİ: (Ar.) Er. – Kaldıran, yücelten, yükselten. Allah’ın isimlerinden, (bkz. Abdürrafi’). Rafi’ b. Hadic, sahabeden.

RAFİA: (Ar.) Ka. – Her çeşit ayaklık ve destek.

RAFİH: (Ar.) Er. – Rahat ve huzurlu yaşayan.

RAĞIB: (Ar.) Er. – Arzulu, isteyen, rağbet eden. – Türk dil kuralına göre “b/p” olarak kullanılır.

RAĞİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rağıb).

RAĞBET: (Ar.) Ka. – İstek, arzu. İstekle karşılama.

RAHATEFZA: (a.f.i.) – Rahat artıran. Türk müziğinin bileşik makamlarından. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

RAHDAN: (Fars.) Er. – Yol bilen.

RAHE: (Ar.) Ka. – Avuç içi, el ayası.

RAHİ: (Ar.) Er. – Rahat, huzurlu, dingin.

RAHİLE: (Ar.) Ka. – Rahat, sakin.

RAHİM: (Ar.) Er. – Esirgeyen, acıyan, koruyan, merhametli. Kur’an’da 220 yerde zikredilmiştir. Allah’ın isimlerinden, (bkz. Abdürrahim).

RAHİME: (Ar.) Ka. – Hafif sesli, latif konuşan kadın demektir, (bkz. Rahim).

RAHİYE: (Ar.) Ka. – Bal arısı.

RAHMAN: (Ar.) Er. – Bütün canlılara merhamet eden, koruyan. Kur’an-ı Kerim’de 55’ten fazla yerde zikredilmiştir. Yine Kur’an-ı Kerim’in 55. suresinin adıdır. – Allah’ın isimlerinden “abd” takısı alarak isim olarak kullanılır, (bkz. Abdürrahman).

RAHMANİ: (Ar.) Er. – Allah’tan gelen, kutsal, Allah’a özgü.

RAHMET: (Ar.). – Acıma, esirgeme, koruma, yarlığama. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

RAHMETİ: (Ar.) Er. – Rahmetle ilgili.

RAHMETULLAH: (Ar.) Er. – Allah’ın esirgemesi, koruması.

RAHMİ. (Ar.) Er. – Acımayla ilgili.

RAHMİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rahmi).

RAHŞAN: (Fars.) Ka. – Parıltılı. Işıltı.

RAHŞENDE: (Fars.) Ka. – Parıldayan, parıldayıcı.

RAİD: (Ar.) Er. – Gürleyen, gürüldeyen.

RAİDE: (Ar.) Ka. – Gürleyen bulut.

RAİF: (Ar.) Er. – Acıması olan, merhametli.

RAİFE: (Ar.) Ka. – (bkz. Raif).

RAİK: (Ar.) Er. – Sade, saf, halis.

RAİKA: (Ar.) Ka. – Sade, saf, katışıksız.

RAKIM: (Ar.) Er. – Yazan, çizen. -Yükselti.

RAKİ: (Ar.) Er. – Namazda eğilen, rüku’ eden. Kur’an-ı Kerim’de 4 yerde bu anlamda zikredilmiştir.

RAKÎB: (Ar.) Er. – Herhangi bir alanda üstünlük sağlamaya çalışan taraflardan herbiri. Koruyucu. “Görüp gözeten” Allah’ın isimlerinden.

RAKİD: (Ar.) Er. – Hareketsiz, durgun, yavaş.

RAKİDE: (Ar.) Ka. – Durgun, sessiz, hareketsiz.

RAKİK: (Ar.) Er. 1. İnce. Yufka yürekli. 2. Köle veya cariye.

RAKİKA: (Ar.) Ka. – (bkz. Rakik).

RAM: (Fars.) Er. – İtaat eden, boyun eğen, kendisini başkasının emrine bırakan. -İki isimlerde kullanılır. Ramcan, Ramcanan gibi.

RAMAZAN: (Ar.) Er. – Hicri (kameri) ayların dokuzuncusu, oruç ayı. Kur’an’da Bakara suresi 185. ayette ismi geçen ay ismi.

RAMİ: (Ar.) Er. – Atan, atıcı.

RAMİYE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rami).

RAMİZ: (Ar.) Er. 1. Akıllı, zeki. 2. İşaretlerle simgelerle gösteren.

RAMİZE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ramiz).

RÂNÂ: (Ar.) Ka. 1. Güzel, hoş latif, parlak. Çok iyi, çok ala. 2. Arapça’da “er’an” kelimesinin mücnnesi olup “ahmak, sünepe kadın” demektir. Erkek adı olarak da kullanılır.

RASÂFET: (Ar.) Ka. – Sağlamlık, dayanıklılık.

RASÂNET: (Ar.) Ka. – Sağlamlık, dayanıklılık, melanet.

RASİ: (Ar.) Er. – Kımıldamayan, oynamayan, sabit. Lenger atmış olan, demir üzerinde bulunan gemi.

RASİA: (Ar.) Ka. – Kabara. Kabara gibi yer yer konulan süs.

RASİF: (Ar.) Er. 1. Sağlam dayanıklı. 2. Denizin yüzüne çıkmış kayalar. 3. Taş, temel, rıhtım.

RASİFE: (Ar.) Ka. – Rıhtım, su içine yapılan set.

RASİH: (Ar.) Er. 1. Sağlam, temeli güçlü, dayanıklı. 2. Bir bilimde, özellikle din alanında çok derinleşmiş olan (kimse). Kur’an’da Rasihûn olarak geçer.

RASİHA: (Ar.) Ka. – (bkz. Rasih).

RÂSİM: (Ar.) Er. – Resim yapan.

RÂSİME: (Ar.) Ka. 1. Âdet, töre. Merasim, tören. 2. Formalite.

RASİN: (Ar.) Er. – Sağlam, dayanıklı, güçlü.

RASİYE: (Ar.) Ka. – Büyük dağ.

RAST: (Fars.) 1. Sağ. 2. Haklı, doğru. Uygunluk. 3. Türk müziğinin en eski makamlarından. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

RASTAN: (Fars.) Er. – Doğru olanlar, haklı olanlar, haklılar.

RASTBİN: (Fars.) – Herşeyin doğrusunu gören. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

RASTİ: (Fars.) Er. – Doğruluk, gerçeklik, istikamet.

RASTKÂR: (Fars.) Er. – Doğru adam.

RAŞAN: (Ar.) Ka. – Titreme, titreyiş.

RAŞİD: (Ar.) Er. 1. Olgun, ergin, akıllı. 2. Doğru yolda olan. 3. Hak din olan İslam’ı kabul eden. Kur’an’da Hucurat suresi ayet 7’de geçmektedir. Ayrıca 4 halife için Raşid halifeler denmiştir. – Türk dil kuralına göre “d/t” olarak kullanılır.

RAŞİDE: (Ar.) Ka. – (bkz. Raşid).

RATİB: (Ar.) Er. 1. Sıralayan, düzenleyen (kimse). 2. Sabit, sağlam, yerleşmiş. – Türk dil kuralına göre “b/p” olarak kullanılır.

RATİBE: (Ar.) Ka. – (bkz. Ratib).

RAUF: (Ar.) Er. – Esirgeyen acıyan, çok merhametli. – Allah’ın isimlerinden. “Abd” takısı alarak kullanılır. -(bkz. Abdürrauf). Kur’an-ı Kerim’de 10’dan fazla yerde geçmektedir.

RAUFE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rauf).

RAVEND: (Fars.) Er. – Kökleri ve sapları ilaç olarak kullanılan karabuğdaygillerden bir bitki.

RAVZA: (Ar.) Ka. – Çimeni, ağacı bol olan yer, bahçe. Ravza-i Mutahhara; Rasulullah’ın medfun olduğu mekan.

RAYET: (Ar.) – Bayrak. Sancak. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

RAYİHA: (Ar.) Ka. – Güzel koku.

RAYİHAN: (a.f.i.) Er. – Han bayrağı, han sancağı.

RÂZÎ: (Ar.) Er. – Boyun eğen, kabul eden, rıza gösteren. İslam dünyasında meşhur bir isimdir.

RAZİYE: (Ar.) Ka. – Kabul eden, rıza gösteren, boyun eğen.

REBAB: (Fars.) Ka. 1. Bir çeşit kemençe. 2. Arapça’da dostlar anlamına gelir. Hz. Hüseyin’in hanımının ismidir

REBİ: (Ar.) Er. – Bahar, ilkyaz.

REBİA: (Ar.) Ka. – (bkz. Rebi).

REBİYE: (Ar.) Ka. 1. Kış sonlarında yapılan ekim. 2. Eskiden ozanların bahara girerken büyüklere sundukları kaside.

RECA: (Ar.) Er. – Umut, umma. İstek, dilek.

RECAİ: (Ar.) Er. – İsteyen, rica eden, yalvaran. Allah’a yalvaran. As-hab’ın kullandığı isimlerdendir.

RECEP: (Ar.) Er. 1. Hicri kameri ayların yedincisi, üç ayların ilki. 2. Gösterişli, haybetli.

REFAH: (Ar.) Ka. – Bolluk, rahatlık, sıkıntı içinde olmamak.

REFAHET: (Ar.) Ka. – Bolluk, gürlük.

REFAKAT: (Ar.) Ka. – Refildik arkadaşlık, yoldaşlık.

REFET: (Ar.) Er. – Acıma, merhamet etme, esirgeme. Kur’an-ı Kerim’de Nur suresi ayet 2 ve ve Hadid suresi 27. ayette geçmektedir.

REFETTİN: (Ar.) Er. – (bkz. Rafeddin).

REFHAN: (Ar.) Ka. – Varlık içinde yaşayan.

REFİ: (Ar.) Er. – Yüksek, yüce, saygın.

REFİA: (Ar.) Ka. – (bkz. Refı).

REFİG: (Ar.) Er. – Bolluk ve rahat içinde geçinen.

REFİH: (Ar.) Er. – (bkz. Refhan).

REFİHA: (Ar.) Ka. – (bkz. Refih).

REFİK: (Ar.) Er. 1. Arkadaş, yol arkadaşı, yoldaş. Muavin, yardımcı. 2. Koca. 3. Ortak. 4. Mesleğe yeni giren kimsenin rehber olarak tanıdığı kişi. Kur’an’da geçen bir isimdir.

REFİKA: (Ar.) Ka. – Eş, kan, zevce.

REFREF: (Ar.) 1. İnce, yumuşak kumaş. 2. Kenar saçağı. 3. Döşek, döşeme, minder, yastık. 4. Kuşu çok olan çimenlik. 5. Dallan salkım salkım olan ağaç. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

REFTAR: (Fars.) Ka. – Salınarak, edalı yürüyüş.

REGAİP: (Ar.) 1. Çok istek gören, beğenilen. 2. Armağanlar. – Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

REHA: (Fars.) Er. 1. Kurtulma, kurtuluş. 2. (Ar.) Bolluk, genişlik, varlık.

REHAMET: (Ar.) Ka. – Sesin ince, yavaş ve tatlı olması.

REHASET: (Ar.) Ka. 1. Tazelik, yumuşaklık. 2. Ucuzluk.

REHAVİ: (Fars.) Er. – Türk müziğinin en eski birleşik makamı.

REHAYİ: (Fars.) – Kurtulma, necat. -Erkek ve kadın adı olarak kullanılır.

REHBER: (Fars.) Er. – Yol gösteren, kılavuz.

REİS: (Ar.) Er. – Başkan, baş.

REKÂNET: (Ar.) Ka. – Ağırbaşlılık, gururluluk.

REKİN: (Ar.) Er. – Gururlu, ağırbaşlı. Yüce, yüksek.

REKİNE: (Ar.) Ka. – (bkz. Rekin).

REKİZ: (Ar.) Er. 1. Gizli, gömülü define. 2. Sağlam, adamakıllı.

REMİDE: (Fars.) Ka. – Ürkmüş, korkmuş.